Kirkjuritið - 01.09.1977, Síða 21

■aerSist —.
og [ j aS tala saman af skynsemi
hjá ö||' ' var)dkvæði starfsins voru
a9EetuUrn e'nS' Þess ve9na var starfiö
Rau^ ^rundvellur samræSna.
gu3fr£^g.r talu3um viS líka dálítið um
bib|[U| ' efni- eins og sakramentin,
Quðm, S Ur bitt °9 annað slíkt. Síra
MÍhSu'
.^^ndur var einstakur snillingur að
•ekspö|-3u saman og koma þessu
hann 113,111 forrnaður, þangað til
'eil f|-g<p
bann hann sa93i nu af sér, þegar
efins [ er®inn mjög heilsubilaður og
tal< síraaL.-hann ^æti sótt fundi. Þá
'i°mariCj. flfcfán við. Hann var líka
Ur °9 lén°ÖUr forma3ur’ svona glað-
indmiis Ur’ aiwe3inn og hress og
Svavarssma®Ur- þá tók síra Garðar
Var® aiau? að ser fjármál félagsins,
^ Nú íerÍ f Stað síra Hálfdáns.
féiag haf-hefur mér skilizt> að Þetta
1 ekki haft það á stefnuskrá
sinni að gera ályktanir eða taka
ákvarðanir.
— Nei, þeir vildu ekki gera ályktanir,
heldur stefna að sameíginlegri upp-
byggingu og kynningu. Það var lengi
vel stranglega haldið, en var þó rofið
undir sérstökum kringumstæðum. Ég
man eftir því t. d., að á einum fundi í
Þjórsártúni kom upp einhver feiknar-
legur áróður fyrir því, að fundurinn Iéti
eitthvað til sín heyra um mannaferðir
á Þingvöllum og ólestur, sem þar var
einhver á því skeiði. Því sinnti fundur-
inn nauðugur.
í kaldri Kotstrandarkirkju
— Hverjir voru nú skemmtilegastir og
eftirminnilegastir fundarmenn?
— Einn af okkar allra beztu mönn-
um var náttúrlega síra Bjarni. Þú veizt
nú um gamansemi hans, sem sigraði
allt og gneistaði alls staðar af. Hann
hafði alltaf á hendi annað hvort predik-
un eða biblíulestur á fundunum. Mér
er sérstaklega minnisstæður einn
biblíulestur hans, sem haldinn var í
Kotstrandarkirkju. Það var norðan
strekkingsveður og kuldi, og við kom-
um á bílum frá Hveragerði. En þegar
við komum að Kotströnd, þá var kirkj-
an lokuð, og enginn vissi, hvar lykill-
inn var. Síra Helgi Sveinsson var ekki
við, en síra Ólafur, sem þá var nú
hættur prestsskap, lét sig ekki muna
um það að hlaupa að Sandhól. Þar var
meðhjálparinn, og þangað sótti hann
lykil. Okkur var svo kalt, að ég man,
að ég hugsaði, þegar ég kom inn í
kirkjuna: ,,Bara, að hann verði nú ekki
langorður um þetta.” Ég treysti mér
ekki til að sitja lengi í kuldanum.
179