Kirkjuritið - 01.09.1977, Qupperneq 22

En svo er nú byrjað, þegar við kom-
umst í kirkjuna, og síra Bjarni hélt
einn af þessum ógleymanlegu biblíu-
lestrum. Það var þannig, skal ég segja
þér, að þegar hann var byrjaður að
tala fannst enginn kuldi. Hann hélt
þarna langan biblíulestur, mjög lang-
an, en mér fannst þetta vera augna-
blik. Síðan var altarisganga á eftir, og
það var engum kalt. Allt þetta tók hálf-
an annan tíma með ferðinni milli
Hveragerðis og Kotstrandar, svo að þú
sérð, að það var töluvert löng kirkju-
athöfnin. En kuldinn hvarf alveg, og
það er fágætt.
Svo voru þarna menn á fundum eins
og Magnús Jónsson. Hann kom þó
nokkuð oft og var Ijómandi skemmti-
legur. Og Ásmundur Guðmundsson
var þarna náttúrlega og töluvert virk-
ur. Annars fannst mér eins og hann
nyti sín varla á fundum. Ég held hann
hafi borið dálitla guðfræðilega tor-
tryggni til félagsins, líklega vegna þess
að síra Guðmundur stýrði því. Síra
Ófeigur var einnig ágætur og merki-
legur fundamaður.
Allir þessir, sem ég hef nefnt, tóku
meiri og minni þátt í fundarstörfum.
Það var regla okkar að leggja kapp
á að fá þá menn, sem voru afskekkt-
astir, til að flytja erindi eða predika
a. m. k., en þeir voru ákaflega tregir
til þess. Það var, held ég, einangrunin,
sem olli því, að þeir fundu sig ekki
til þess hæfa. Ég held, að hún hafi
valdið vanmáttartilfinningu. En þetta
var, fannst mér, það eina, sem mis-
tókst í félagsskapnum. Okkur tókst
ekki að virkja alla.
— Manstu, hvaða efni síra Bjarni
fjallaði um í Kotstrandarkirkju?
— Já, það var Postulasagan. Ho'1'
um tókst alltaf upp með Postulasög'
una. Það er ómögulegt að lýsa því. Pa®
leiftraði svo mikið af honum. Snillöin
var öllu frekar í þessum leiftrum
því, hvernig hann tengdi saman leiítr'
in, heldur en að þetta væri samfé^
og unnið verk. Þó varð þetta ein heil^
— Já, hann kunni að bregða opP
leifturmyndum.
— Svo var hann svo óhemjule9a
vel að sér. Hann hafði þetta mi^
minni. Honum var öll Biblían tilt^
í einu taki. Auk þess gat hann sV°
vitnað í alls konar fræðimenn.
Vídalínsklaustur og Skálholt
— Nú hafa sumir fundir orðið sö9u
legri en aðrir? Ekk væri úr vegi
víkja aðeins að slíku. Manstu heizta
fundarefni á fyrsta fundinum? Eitth^
kom endurreisn Skálholts þar til orða ,
— Jájá. Það var dálítið álitamsl (
upphafi, að hverju félagið ætti he
að snúa sér. Síra Guðmundur he
áhuga á hugmyndinni um Vídalh1^
klaustur, sem þá var komin fram-
eH1'
irr0
klaustur átti að vera eins konar
aðsetur fyrir presta og konur Þe
eða ekkjur. Margir féllust á þá
huð'
mynd, en hitt varð þó ofan á, að sl
sér að endurreisn Skálholtsstóls-
í þá daga þótti mörgum fjarst^
púa
sK'
að ætla sér að endurreisa hér ^
upsstól, en aðrir voru á því, sS
_K K1
mætti takast. Þá var allt félaust, e |t
aðeins ríkið, eins og núna, helder
fólk, og erfitt að ná í fjármuni til Pe t,
sem gera þurfti. Þar að auki var S ,
holt í í einkaeign þá. Seinna tók r
180