Kirkjuritið - 01.09.1977, Qupperneq 52

upphafi, liggur móti sólu inni í grjóti.
— Fagrar álfaborgir girða völlinn á
þrjár hliðar. Þurrar grundir liggja þang-
að heim á einn veg.
Húnaflói freyðir upp að strönd jarð-
arinnar og túni. Sjálfgerðar grjót-
bryggjur liggja út í sjó.
Lækur undan brekkurótum rennur
niður með bæjarvegg. Bærinn stend-
ur þar, sem hann gefur jörðinni mest-
an svip, efst í túni.
Synir Jóhannesar útvegsbónda Sig-
urðssonar í Hindisvík og Helgu, konu
hans, Björnsdóttur voru fjórir. Séra
Sigurður elstur. Jón læknir í Noregi.
Hann tók upp ættarnafnið Norland.
Guðmundur, sem dó átta ára gamall,
og Jóhannes, sem lengi var organisti
hjá bróður sínum. Talað var um það
fyrir norðan og víðar, að þessir bræð-
ur væru miklir gáfumenn.
Jóhannes missti ungur heilsuna og
naut sín ekki. Séra Sigurður sagði:
,,Hann Jóhannes var bezt gefinn af
okkur bræðrum." Hann sagði líka:
„Jóhannes er tónskáld. Hann hefur
látið mig heyra ákaflega stórbrotið og
fagurt tónverk, sem hann samdi“. Séra
Sigurður var áreiðanlega dómbær um
það. — Tónverkið er óuppskrifað enn.
Séra Sigurður var nokkru meira en
meðallagi hár, þykkur undir hönd og
íturvaxinn. Hann var þétthærður, hárið
dökkbrún-jarpt og fór vel. Hann hafði
djúp, blíð og gáfuleg augu, skær og
skírblá, hvorki fagurblá né dimm.
Hann var fríður maður og svipsterkur,
dró til sín athygli í fjölda. „Og einmani
hópsins bjó um sig þögn“. (E.B.) Nokk-
ur þunglyndisblær hvíldi yfir honum.
Hann virtist nokkuð ótilgengilegur í
mannhópi. En tæki einhver hann tali,
þá var eins og þegar birtir upp í fögru
landslagi. í Ijós kemur fagurt og kosta-
ríkt land.
Auðgi andans kom hógværlega fram
hjá honum. Vönduð orð. Öll hugsun
hans var lifandi og fersk fram yf'r
áttrætt.
Séra Sigurður var ekki ör í svörurH’
Hann var hógvær. Hann var stilltuf-
Honum brást ekki kurteisi. Hann var
eðlilegur, rór og frjáls. „Ógleymanleð'
ur“ myndu menn segja. — Sveipaf
ekki dauðinn alla menn hulu, sem f®1"
ir lífsins mynd fjær? — Þegar hanu
brosti, minnti hann mig alltaf á ung1'
ing.
Sr. Sigurður var dulur maður. ""
Ekki undirhyggjumaður. — Hann var
talinn sparneytinn í öllu. Aldrei he
ég heyrt neinn segja, að hann ger.
rði
tilraun til að auðgast á viðskiptum
við
aðra menn. Mat hans á ytri gseðurfl
var annað en nú er flestra manna-
Hann var óvenju mikill unnan
Ijóðs. Kunni vín til vinar að drekka, aíl
vansa. Hann orti mjög fallega hriuð
hendu á ensku um fagran svanna.
Séra Sigurður tók stúdentspróf a
mestu frá sjálfsnámi í Hindisvík, Pr°
aðist í Reykjavík vorið 1907. — ^°(
síðastur úr Prestaskóla íslands asaltL
Magnúsi Jónssyni, sem síðar var
guðfræðiprófessor og doktor.
Milli skólanáms fór sr. Sigurðar
siglingu til Ameríku og Englands
Danmerkur. Hann sá heiminn ungur'
eins og bezt er.
Hann vígðist sem aðstoðarprestl)i
fyrir sr. Sigurð Sívertsen að Hof'
Vopnafirði. Og hafði hann þá setln
samtals þrjú ár á skólabekk. Ha
sótti frá Hofi árið eftir að Tjörn á Vatn
210