Kirkjuritið - 01.09.1977, Side 71

t>ega
hinn
Ir gera skal grein fyrir skilningi
ar evangelisk-lúthersku-kirkju á
®stsembættinu, verður fyrst fyrir að
u9a, hvað játningar hennar kenna
Pessum efnum.
sér 9sbor9arjátningunni fjallar V. gr.
staklega um predikunarembættið
inn| pao næsta grein á eftir grein-
eftÍH réttlætinguna, en þar segir
Pýzka textanum:
ekki nn fremur er kennt, að vér getum
rétt| °5lazt tyrirgefningu syndanna og
verk^' fyr'r Gur5' fyrir vora ver®leika-
um 6Sa fullnægjugjörð, heldur hljót-
.Ver tyrirgefningu syndanna og
Verðu
vegng171 réttlát fyrir Guði af nað
um 9 ^rists fyrir trúna, er vér trú-
°g ag ^ristur hafi liðið fyrir oss
hans °SS Verði syndirnar fyrirgefnar
Vegna og gefið réttlæti og eilíft
náð
lif. bví
Þessa trú mun Guð líta á
Sem r ' + ' —11 u 11 ,UI 1 iua a
Og hPn tlæti fyrir sér °9 tileinka eins
^ómvpH9^ Páil segir f 3- °9 4- kaP-
4. r rjabrefsins.“ (Róm. 3. 21 nn.;
Þ,( „S- bls- 56‘ 1—15].
emb æst Se9ir um Predikunar-
^Yji l einnig eftir þýska textanum:
Guq SJSS að öðlast slíka trú, hefur
aö Predikunarembættið til þess
Sakrament' fa9na®arerinciið og veita
hinn heilagj
oSs hirT-'t'n’ en fyrir það veitir hann
teekj^ neilaga anda eins og um
hvenaer verkar trúna, hvar og
heyra f Sem h^nn vill, með þeim, sem
að vér tnaöarerindið. En það kennir,
Cllristus y\/'r Verðieika Krists (durch
Ver®ieika erdienst), ekki fyrir vora
trúum h ’ e!9um náðugan Guð, er vér
t Panniq
Enéurskírendur
og aðrir eru for-
dæmdir, sem kenna, að vér án hins
líkamlega (leiblich) orðs fagnaðarer-
indisins hljótum hinn heilaga anda
fyrir eigin undinbúning, hugsanir og
verk.“ [B. S. bls. 58. 1 nn].
Samkvæmt játningum hinnar evang-
elisk-lúthersku kirkju er predikunar-
embættið stofnað af Guði sjálfum. Það
er ekki uppfinning safnaðarins eða
kirkjunnar. Og það er stofnað í sér-
stökum tilgangi eða til þess að boða
fagnaðarerindið um réttlætinguna af
náð fyrir trú á Jesúm Krist, öðruvísi
orðað: fyrirgefningu syndanna fyrir
trú á Jesúm Krist.
Þetta meginhlutverk og efni predik-
unarembættisins er þannig getið fyrir
fram. Það er á undan oss og í upp-
hafi fyrir utan oss. Það birtist í hinu
likamlega eða ytra orði, þ. e. í predik-
uninni og sakramentunum. En fyrir
þetta líkamlega eða ytra orð veitir
Guð oss anda sinn og aðeins fyrir
það. Bæði fagnaðarerindið og andinn
kemur til vor aðeins fyrir hið ytra orð.
[Sbr Brunstád bls. 116].
í því kemur Guð til vor til þess að
vekja trúna í hjörtum vorum. Það erum
ekki vér, sem eigum frumkvæðið að
stofnun guðssamfélagsins, heldur Guð.
Þannig er predikunarembættið Guðs
verk, „predikunin gengur út frá Guðs
verki“. [Brunstád bls. 116]
Þessu verki hefur Guð gefið fyrir-
heiti. Um fyrirheiti predikunarembætt-
isins segir í XIII. gr. Apologiunnar, sem
er um sakramentin: „Guð hefur sett
og boðið predikunarembættið, og það
hefur dýrleg fyrirheiti. Róm I. „Fagn-
aðarerindið er kraftur Guðs öllum
þeim, sem trúa e. c.“ Es. 55. „Orðið,
sem gengur út frá munni mínum, skal
229