Kirkjuritið - 01.09.1977, Side 75

°ss viS
sig fyrir Krist og gaf oss þjón-
u ^ J'" woo KJ^"
b Sattargjörðarinnar. Með því að
ln Var ^uð, sem í Kristi sætti heim-
ekki^- S'9, er ^ann tii^eiknaði þeim
he w yfirtro®slL|i' þeirra og fól oss á
eru Ur °rr5 ssttai'gjörðarinnar. Vér
oq T ^Vl er'nctr®kar í Krists stað, eins
0 Pað væri Quð, sem áminnti fyrir
ér biðjum því í Krists stað, látið
S^tast við Quð.“
sér r°di,<unaremt3ættið felur einmitt í
sáttS 'ka þÍónustu og er slík þjónusta
1l6ar9iörðarinnar- [Sbr. Brunstád, bls.
$taQ^n®el'Sl<-lúthersk guðfræði í dag
hjnr) est'r yfirleitt þennan skilning
Serna evan9elisk-lúthersku játninga,
an orakinn flefur verið hér að fram-
p°stul endir m- a- a> hvernig embætti
arannanna’ sPamar>nannan og kenn-
a’ Sem talað er um sem höfuð-
erhbætt|
ganga safnaðarins i I. Kor. 12. 27,
arins ,yfir fil umsjónarmanns safnað-
jaf’nh'|Si<upsins’ sem svo var nefndur.
heiid i368311 er söfnuðinum í
2. g oæfiaS bera vitni, sbr. I. Pét.
staklin °tal dæmi um áhugasama ein-
uðu U|^a frumsafnaðarins, sem vitn-
Orðsino trÚ sina °9 gerðust verkfæri
Bagðj °9 andans.
in9ar s' ,PrestUrinn og aðrir einstakl-
ustu sáu naðar'nS eru kallaðir tM Þi00-
Ur aðei ar9jerðarinnar. Munurinn ligg-
prestsingS ' *1inni 0Pint3eru þjónustu
9r. gr s m-f-f- safnaðarins sem heild-
^entanr,9 eini<um bent a eðii sakra-
Sem S|j,a’ sem miði að söfnuðinum
Skímjn fleiici bans °9 einingu.
inn, 0g 6 Ur ' ser inntöku í söfnuð-
sernfé|a afarissakramentið er máltíð
urinn ho|S ,um iíkama Krists- Söfnuð-
Ur þessa máltíð og verður
í henni raunverulegur, sýnilegur.
[Althaus, bls. 507—508] Predikunar-
starf prestsins miðar einnig að ein-
ingu safnaðarins.
Gagnvart kenningu hinnar róm-
versk-kaþólsku kirkju um successio
apostolica bendir evangelisk-lúthersk
guðfræði m. a. á, að biskupar höfðu
í upphafi starf með höndum, sem ekki
heyrði til postulaembættinu, svo sem
leiðsögn guðsþjónustunnar. Sums
staðar voru þeir settir af postulum
eða postulalærisveinum. En sumir
trúboðar, kennarar og spámenn, þ. e.
predikarar, voru alls ekki kallaðir til
predikunarembættisins sérstaklega af
postulum, heldur af Kristi, sem veitti
þeim náðargáfu sína.
Samkvæmt Didache 15. 1 valdi söfn-
uðurinn sér sjálfur biskupa og diakona.
Það er í I. Clem. 42—44, sem því er
fyrst haldið fram, að postularnir hafi
alls staðar sett inn biskupa og diakona.
[Althaus, bls. 511]
Vér látum þetta nægja um eðli og
hlutverk prestsembættisins. Það er
stórkostlegt hlutverk, en um leið
ábyrgðarmikið. Og hin brennandi
spurning vor hlýtur að verða: Hvernig
getum vér innt þetta hlutverk af hendi
í samtið vorri? Hvernig getum vér innt
þjónustu sáttargjörðarinnar af hendi
gagnvart söfnuðinum og heimi, sem
er ósáttur við Guð?
II.
Þegar kirkjan stendur í þeim aðstæð-
um, sem hin evangelisk-lútherska
kirkja á íslandi stendur í dag, þar sem
samband þjóðar og kirkju fer sifellt
þverrandi, eru það eðlileg viðbrögð,
233