Kirkjuritið - 01.09.1977, Qupperneq 81

Sg nn freniur þarf hann a3 eiga góða
^vizku gagnvart samtíð sinni m. t. t.
I nustu siunar. Vér erum í þeim and-
gðu sð^tæðum, að oss er mikilvægt,
VÍJS'9a 9°ða samvisku, prófaða i eldi
^ðalegrar gagnrýni.
a3 a 9erir þjónustan kröfu til þess,
þe^ér ei9um glögga persónulega
bióðr3U á heiziu einkennum þess
stra e/a£fs' sem vér lifum I, megin-
'Unar^^01 °9 hu9sunarhætt* samtíðar-
leytir’ sem niótar að meira eða minna
e. t v ; sem vér vinnum á meðal og
þj5n ‘ Vlnna á móti oss og kirkju vorri.
ti| st SÍan 9erir jafnframt þessu kröfu
byqaia 9ÓSrsr þekkingar á hinni ytri
er 0sn9U ^eSfélagsins. Hvort tveggja
hvern^ nauðsynle9t til þess að vita,
voru h* Vér e'9um aS Þjóna embætti
Vorrar ann'®’ að ÞaS Rái til samtíðar
trúar °9 V'nni verk sitt Þar. bæði til
vörunar9 S'ðar’ ti! leiðsa9nar og við-
eskiptr UnarembæftiS gerir kröfu til
hvag . Þiónustu prestanna, ekki
baráttaS ' Vorum aSstæðum, þar sem
inni þ6^L,Um manninn verður með auk-
legu ln9u ' Þjóðfélagslegu, tækni-
b'skunna^1^0^ tilnti’ ísmey9ila9ri.
Vissarj þ r ausari. ágengnari og mark-
lega tg| a er margfalt erfiðara mann-
bættinu 9 ar5 ^jóna predikunarem-
SÍ3r Það 6n Var f^rir u' Þ- b- 70 árum,
Um Þá stT sa9t var ber aS framan
Una. pr a[tsemi’ sem keppti við kirkj-
stórum aUrinn Qetur ekki í meðal-
^iúnustu f nUð' staðið í alls konar
^ann verðyr'r bæfar" 09 sveitarfélag.
kví ag Ur aS takmarka Það mjög,
Ur a hinunarS bi^tur Það að koma nið-
að hann e'9'nie9a starfi hans Þannig,
vanræki það. Það er ekki
heldur nauðsynlegt, að prestur sé
ávallt á oddinum í málum safnaðarins.
Hans hlutverk er að vinna að því, að
hinn almenni prestsdómur safnaðarins
verði lifandi, að söfnuðurinn beri vitni
og taki þannig virkan þátt í þjónustu
sáttargjörðarinnar gagnvart bróður
sínum og þjóðfélaginu. Um predikun-
arembættið og í samvinnu við söfn-
uðinn eða einstaklinga hans, sem taka
beinan þátt í málum bæjar- og sveitar-
félaga, getur presturinn leitt og leið-
beint. Hér geta verið einstöku undan-
tekningar, en reglan stendur fyrir því.
Prestar verða að taka starf sitt sem
trúboðsstarf, næstum sem starf frum-
herja I nýju og framandi umhverfi, en
ekki sem embættismenn ríkisins.
Sá tími er löngu liðinn, þegar sam-
staða gat verið snurðulaus með ríki
og kirkju um stjórn mála hennar eða
ríkisins, ef sá tími hefur þá nokkurn
tíma verið til.
Krafa predikunarembættisins til
prestanna er, að þeir tali skýrt, svo
að allir skilji, sem á þá hlýða. Þeir
eiga að tala það, sem embættið býð-
ur þeim, þótt það geti verið óþægilegt.
Þeim er falin leiðsögn safnaðarins í
þessum heimi.
Gaman væri að geta bent á leiðir
í prestsstarfinu í dag í einstökum at-
riðum. En sem byrjandi í prestsstarf-
inu treysti ég mér ekki til þess.
Mér er þó Ijóst, að það er áríðandi
fyrir oss og kirkjuna í heild að vinna
að því, að guðsþjónustan á heimilinu
verði aftur fastur liður i lífi safnaðar-
ins. Mikilvægi þess þarf ekki að skýra
frekar en gert hefur verið hér að
framan.
Það þarf að stofna til sérstakra sam-
239