Fanney - 01.05.1908, Qupperneq 13

FANNE V.
11
einir 20 karlmenn komnir sam-
an í Ijörunni. Attæringi var
hrundið á llol. Tveir ínenn voru
um hverja ár og beztu árarnar
úr öllum bátunum voru teknar
með í förina. Innan skamms
voru þeir komnir út þangað, sein
slysið varð.
Gluggarnir á liúsi Belirings
sneru út að sjónum. Þar stóð
gamli maðurinn við opinn glugga
og horfði á slysið gegnum sjón-
auka sinn.
All af ljölgaði í fjörunni á
meðan þeir voru úli. Það var
hrygðar- og skelfingarsvipur á
hverju andlili. Menn hiðu þess
með sárri óþrej’ju, að áttæring-
urinn kæmi aftur. Hann kom
Ioks eftir langa og liarða útivisl
með liinn bátinn í eftirdragi, en
— ekki mennina.
Daginn eftir voru þeir
slæddir upp. Og á Þorláksdag
voru þeir jarðaðir.
Pessi sorglegi atburður vakli
liæði liarm og hluttekningu í
kaupstaðnum. Það var almæli,
að Behring gamli og konan lians
bærust lítt af, og unnusla Jóhanns
sáluga Behrings væri sinnulaus
af sorg. Enginn láði þeim það,
því allir fundu, hve mikill mann-
skaði var að þessurn manni.
Samt hauð Behringgamli börn-
unuin á jólatré lijá sér nú eins
og endrarnær.
Þegar verið var að húa okk-
ur að lieiman, vorum við ámint
um það, að vera nú hljóð og
háltprúð og muna eftir þeirri
þungu sorg, sem gömlu hjónin
höfðu nýlega orðið fyrir.
Það þurfti þó ekki að minna
okkur á þetta, við mundum það
vcl. Og okkur hel'ði alls ekki
furðað á J)ví, ]>óll við hefðum
ekkert jólatrc fengið lijá Beh-
ring gamla þella árið.
Við höfðum talað um þetla
okkar á milli úti á svellunum,
og gerðum Iielzt ráð fvrir, að
okkur vrði ekki hoðið. —
Þegar við komum heim í hús
Behrings, var okkur visað inn í
Jiorðstofuna, eins og vant var,
þar til hin yrði opnuð. A slutti i
stundu fyltist sú stofa af börnum.
Það dróst óvanalega lengi, að
stol’an, sem jólatréð var í, yrði
opnuð. Það var sama stofan,
sem líkið liafði staðið uppi i, og
gamli Behring hafði því ekki
komist að þvi, að undirbúa jóla-
tréð neitt, fyr en jarðarförin var
afstaðin.
A meðan við biðum, voru þær
inni lijá okkur við og við, frú
Behring og Björg, sem verða átti
lengdadóltir hennar. Hún var
stödd þar og ætlaði að vera þar
um jólin. Frú Behring reyndi
að hrosa við okkur og segja
einhver hlíðleg orð við okkur
þegar lnin geklc um, en ekkileyndi
það sér, að hún var annars hug-
ar. Hún var önnum kaíin og