Fanney - 01.05.1908, Qupperneq 23

FANNEY.
21
Uppeldi Maríu litlu varvand-
að svo sem mest mátti verða og
annaðist abbadisin það að mestu
sjálf. Pótt hún bæri sama bún-
ing og nunnuefnin, virtist þó svo
sem hún ætti ekki að verða nunna,
heldur væri henni með tímanum
ætlað stærra hlutverk í heiminm.
Átján ár eru liðin af hinu kyr-
láta klausturlífi. Barnið, sem
halði áunnið sér ást allra klaust-
urbúa með þægilegu og blíðu
viðmóti, hafði nú breytzt í und-
urfagra mey, sem var skoðuð
eins og einhver æðri vera af öll-
um sem kyntust henni.
Biskupinn, sem skírði hana,
og skírnarvotturinn, Benedikts-
reglu-munkurinn,vorubáðir dán-
ir, svo að nú var það abbadísin
ein, sem þekti leyndarmálið, sem
tengt var við fæðingu Maríu.
Nokkrum sinnum liafði María
spurt liana um það, en fengið
það svar, að hún mætti ekkert
segja henni, og liætti hún þá að
grenslast eftir því. — En þá kom
atvik fyrir, sem lét hana finna
sárt til þess að vita ekkert um
ætl sína og uppruna.
Um árslokin 1586 fékk abba-
dísin oft bréf frá heimkynni sínu,
Skotlandi. Þessi bréfollu henni
lára og sárrar sorgar. Oft kraup
hún á kné við altari klaustur-
kirkjunnar, þar sem María varð
að biðja með lienni, og lagði á
sig hinar mestu meinlætingar.
En þegar hún í febrúarlok árið
1587 fékk fregnina um líllát Maríu
Stúart, virtist örvæntingin ætla
að yfirbuga liana.
»Barnið mitt«, sagði hún við
Maríu og kysti hana innilega,
»biddu Guð að taka Maríu Stú-
art í ríki sitt og fyrirgefa óvini
hennar, Elísabetu, óbótaverk
hennar«.
í Maríuklaustrinu var, eins og
öllum öðrum klaustrum á Frakk-
landi, sungin sálumessa fyrir
hinni ógæfusömu, rétt-trúuðu,
kaþólsku drotningu á Skotlandi,
og bað abbadísin innilega fyrir
sál liennar.
Þetta andstreymi veikti svo
lífskraft hinnar hálf-níræðu konu,
að hún lagðist í rúmið, til mik-
illar sorgar fyrir Maríu. Hún
sá þegar að dauðinn nálgaðist,
og veitti hún fóstru sinni alla
hjálp og hjúkrun sem hún gat
í té látið. Oft þrýsti abbadísin
henni að brjósti sér og bað drott-
inn að blessa hana.
Þegar hiin fann dauðann nálg-
ast, lét liún kalla f^'rir sig eftir-
mann gamla biskupsins.
»María«, sagði liún með veikri
rödd, »ég verð nú að yfirgefa
þig, aumingjann foreldralausan,
eina og óstudda í heiminum. Eg
ætlaði ekki að láta þig verða
nunnu, en ýmsar kringumstæð-
ur heimta það. Það verður að
gerast í dag áður en eg dey, því
ég verð að lúka reikningsskap