Fanney - 01.05.1908, Síða 32

30
F A N N E Y.
skulum fara lengra inn í skóg-
inn«, sagði Jón, »það er ekki
vært hérna í skóginum.
»Hvað segirðu, Jón? Ekkivært
hérna i skóginum?« sagði Helga
og fór að hlæja; »sérðu ekki
þessi ágætu ber þarna? Við
skulum tina dálítið af þeim«.
IJau fóru nú að tína berin, og
borðuðu sum, en létu sum í húfu
sína. Þegar þau höfðu verið að
því nokkra stund, leit Jón upp.
Sá hann þá geit, sem stóð þar
skamt frá þeim og starði á liann
stórum augum. Jón leit undan
og roðnaði. Hann skildi vel, af
hverju hún var að horfa á hann.
Þá heyrði hann fugl syngja í
næsta tré og það var enginn vaíi
á hvað hann söng: »Þú hefir
skrökvað!« Jón misti alla lyst
á berjunum oghætti að tína þau;
liann ráfaði lengra inn í skóginn.
Nú var komið miðdegi og
börnin fóru að búa sig til heim-
ferðar. Þegar þau voru komin
lítinn spöl heimleiðis, fór að
hvessa og veðrið óx svo að á
svipstundu var komið ofsarok;
það hvein í skóginum og visnu
blöðin á skógargrundinni fuku
til og þyrluðust fram og aftur.
Dimm ský dró upp á loftið og
einstöku kráka llaug gargandi
milli trjánna. Helga litla settist
undir tré og spenli greipar, en
Jón lagði liöfuð sitt í kjöltu
hennar og faldi andlilið í höndum
sínum. Eldingum laust niður
og klufu þær trén að endilöngu,
þrumurnar dundu og Jón heyrði
mjög vel að þær kölluðu til hans:
»Þú heíir skrökvaðl« Það þoldi
hann ekki; hann faldi hendur
sínar og mælti: »Já, Guð minn
góður, ég gerði það, — það var
ég sem át hunangið — það var
svo sætt«. Þá létti honum fyrir
hjartanu og hann var nú ekki
lengur hræddur. Það birti í lofli,
og sólin skein glatt eins og áður
gegnum blaðhvelfingu trjánna.
Börnin stóðu þá upp og héldu
áfram lieimferðinni. Þegar þau
komu út úr skóginum, var regn-
boginn á loftinu fegurri en hann
hafði nokkru sinni áður verið.
Bráðum sáu þau móður sína
koma á móti sér. Jón hljóp í
faðm liennar og mælti: »Það
var ég sem át hunangið— ég heíi
skrökvað«. Hann gat ekki tára
bundist, en móðir hans klappaði
honum á kinnina og sagðist fyrir-
gefa honum það. Svo fóru þau
öll glöð og ánægð lieim. Regn-
boginn fylgdist með þeim, korn-
öxin beygðu sig þegjandi og
blómagrundirnar brostu við litla
drengnum, sem nú var svo glaður
af því að hann hafði sagt satt.
E. S. þýddi.