Fanney - 01.05.1908, Qupperneq 36

M
F A N N E Y.
gráðarkj óllinn.
ÍST var það lílið,
herbergið á þriðja
lofli, en þó var það
nógu stórt til þess
að rúma eymd í-
búanna; á því var
að eins einn gluggi og útsýnið
gegnum hann var mjög lítið og
dapurlegt.
það var undarlegt, hvað í-
búar þessa litla herbergis gátu
verið glaðir og ánægðir. Ekki
voru þó licimsóknir vina eða
lcunningja til þess að gleðja þá,
því að einu heimsækjendurnir
voru sultur og veikindi, sorg og
þjáning. Þau höfðu meira að
segja tekið sér fastan bústað hjá
fátæku ekkjunni og dætrum
hennar tveimur, sem hér bjuggu.
Meðan móðirin var hraust og
lieilbrigð, liöfðu þærlifað margar
ánægjustundirnar saman og þá
höfðu dæturnar svo oft sungið
íjörugt og glaðlega, en nú, þegar
vorið kom, veiklist móðir þeirra,
svo að hún gat ekki unnið fyrir
þeim lengur. Ákafur liósli þjáði
liana og söngur dætranna heyrð-
ist eigi framar. Þær sálu oft
út við gluggann tímum saman,
kyrrar og þögular, og horfðu út
í bláinn, án þess að mæla eitt
einasta orð, eða þær horfðu á
móður sína, sem með náfölar
kinnar og magrar hendur livíldi
í fátæklegu rúmi.
Nú fékk hún ákafa hósta-
hviðu.
»Þér líður illa í dag, móðir
mín. Eigum við ekki að sækja
lækni?«
»Nei, elsku börnin mín. Setj-
ist þið liérna á rúmið hjá mér.
Þá get ég strax sofnað, því að
þannig heii ég oft soíið værasl«.
Þær gerðu það. Hún sofnaði
og svaf tvo tíma.
»Er ekki komið miðdegi?«
spurði liún og opnaði augun.
»Það er langt síðan. Manstu
eigi, María, að það er búið að
hringja i öllum kirkjunum?«
Unga stúlkan kinkaði kolli til
samþykkis.
»Hvað haflð þið borðað í dag,
börnin mín?«
»Ekkert. Við erum ekkert
svangar«.
»Og veslingarnir! Þið eruð
búnar að læra að gleyma sult-
inum«.
Hún þrýsti stúlkunum sínum
að brjósti sér og íor að gráta.
»Hvers vegna er svona þungur
kross lagðuj- okkur á herðar?