Leiftur - 01.01.1915, Page 5

Imigangur.
Þótt eg hafi tekið að mér ritstjórn á tímariti þessu,
dylst mér eigi, hve miklum erfiðleikum það er bundið
að safna þjóðsögnum, og eigi sízt dulrænum nýjum
sögnum, sem verða mun aðalstefna ritsins, og velja svo
úr að viðunandi sé.
Eg hafði allmikið hugsað um að safna einungis nýj-
um dulrænum sögnum, en fara ekkert út á þjóðsagna-
sviðið, og efna til sérstakrar bókar, er efninu væri
flokkað niður i. Fljótt sá eg þó, að ástæður leyfðu það
eigi, jwí að stofna til slíkrar bókar kostar að jafnaði
mörgum sinnum meira en að þýða eða rita frá sjálfum
sér. Það er margt, sem komið getur til greina. Oft má
víða fara og hlusta á íjölda af sögnum, án þess þó að
finna nema örfáar sagnir, sem vert er að hirða. Stund-
um eru þær i sjálfu sér lítils eða einskis virði, eða þá
að allar heimildir vantar. Yerra er þó, að oft gengur
svo með þær sagnir, er æskilegast væri að birta, að
sögumaður veitir enga heimild til þess. Mega þetta telj-
ast jafnmestu erfiðleikarnir, því að oft eru það kynleg-
ustu og kjarnmestu sagnirnar. Sögumaður vill einungis
þjdja og þylja til að heyra álit á sögnunum. Þá er það
og margoft að sleppa verður sögunum vegna einhverra
annara, sem eigi næst í til að fá leyfi hjá til birtingar,
eða þá nauðsynlegar heimildir. Einkum ber þetta við
þegar um svipsýnir og ýmsar þær sagnir er að ræða,
sem trú og skáldgáfa þjóðarinnar þyrfti eigi langan
tíma til að gera að kjarngóðum draugasögum. Og svo
kemur loks að þvi, að þær sagnir, sem ákvarðað er að
laka, heimta oft ferðalög og miklar bréfaskriftir, svo að
þær fáist sem sannastar og með sem beztum heim-
ildum.
1*