Leiftur - 01.01.1915, Qupperneq 7

L E I F T U R
o
»þótt náttúran sé lamin með lurk leilar hún út um
síðir«. Þannig hefir þvi farið með dulrænu efnin. At-
huganir á þeim fara nú mjög vaxandi um hinn menl-
aða heim. Fjöldi af skynsömum mentamönnum og
visindamönnum hika nú ekkert við að ræða þau mál
eins og hvert annað efni, sem rannsaka þarf. En nú
koma þjóðsagnirnar fram í mildari og hlýrri búningi
en áður fyr. Nú vekja þær eigi lengur hræðslu og ó-
hug, heldur jafnvel hið gagnstæða, og er það vel farið.
Þrátt fyrir þetta hafa þó gömlu dulrænu þjóðsagnirnar
sitl milda gildi alt frá þvi að sögur hófust. Fjöldinn af
þeim er lika vel sldljanlegur, þegar þátirna rudda-
skapar- og vanþekkingarskurn er utan af þeim hrotið.
Margar þær sagnir mega þvi ekki líða undir lok. Yerða
því ýmsar þeirra smátt og smátt birtar i riti þessu, og
það engu síður, þótl þær hafi lilið annað til sins ágætis
en frásagnarsnild eða þá skáldskapargildi. Hið sama er
og að segja, þólt sagnirnar kunni að hafa erlendan
uppruna, ef búningur þeirra er með öllu íslenzkur
orðinn. Fyrir nýrri sögnum verða færðar þær heimildir
sem unt er. En þar sem þess er enginn kostur, en
áslæða virðist þó að ílytja þær, einhverra hluta vegna,
verða þær taldar sem lausasagnir. En þess ber að gæta,
að enn sem komið er verður fæst af sögnunum hægl
að vottfesta eða veila þeim fult sönnunargildi, þólt
kunnugir viti að þær séu sagðar eins satt og rétt og
viðkomanda virtust þær bera fyrir sig. Að svo slöddu
getur það eigi orðið tilgangur ritsins að reyna að koma
með visindalegar sannanir, er haíi jafnt gildi út á við
sem inn á við. Markmiðið er að skemta, og svo að
vekja áhuga og athygli manna á þvi að reyna að at-
huga sitt eigið sálarlíf og svo annara. Ef þelta tækist,
myndi það stuðla lil þess, að framvegis sjái menn, hve
mikið gildi það hefir, fyrir sálarfræðina, að öll mikil-
væg dulræn fyrirhrigði verði þegar skrásett, sem ná-
kvæmast og réttast, og votlfest eftir föngum.
Hjá öllum þjóðum hefir draumatrú verið mjög ríkj-