Prestafélagsritið - 01.01.1931, Page 171

Prestafélagsritið.
S. Á. Gíslason: Ellihæli.
159
ára gamalt. Um það segir svo i þætti Arnórs Kerling-
arnefs:
„Nökkuru eftir útanferð Friðreks biskups og Þór-
valds Koðránssonar gerðist á íslandi svá mikit hallæri
at fjöldi manna dó af sulti.... var þá dæmt á sam-
kvámu af heraðsmönnum (í Skagafirði), at fyrir sakir
sultar og svá mikils hallæris væri leyft at gefa upp
gamalmenni ok veita enga hjörg; svá þeim, er lama
váru eðr at nökkuru vanheilir ok eigi skyldi herbergja
þá. Enn þá gnúði á hin snarpasta hríð með gnístandi
frostum. Þá var mestr höfðingi út um sveitina Arnórr
kerlingarnef, er bjó á Miklabæ i Óslandshlið.
Enn er Arnórr kom heim af samkvámu þessi, þá gekk
fyrir liann móðir lians, Þuriðr dóttir Refs frá Barði,
ok ásakaði liann harla mjök, er hann skyldi samþykkr
liafa orðit svá grimmum dómi. Tjáði hon fyrir honum
með mikilh skynsemd ok mörgum sannhgum orðum,
hversu óheyrihg ok afskaplig ómenska þat var, at maðr
skyldi selja i svá grimman dauða föður sinn ok móð-
ur eðr aðra náfrændr. „Nú vit þat víst“ segir lion, „þó
at þú geri eigi sjálfr slika hluti, þá ertu allt at einu með
engu móti hlutlauss eðr sýkn af þess glæpafullu mann-
drápi, þar sem þú ert höfðingi ok formaðr annara, ef
þú leyfir þínum undirmönnum at úthýsa í hríðum feðg-
inum eða frændum nánum, og jafnvel þó at þú leyfir
eigi, ef þú stendr eigi með öllu afli í mót slíkum ódáð-
um“. Arnórr skildi góðfýst móður sinnar ok tók vel
hennar ásakan. Gerð.st liann þá mjök áhyggjufullr,
hvat hann skyldi at hafast; tók hann þá þat ráð, at
liann sendi sina heimamenn á næstu bæi, at samna sam-
an öllu gamalmenni ok því, er út var rekit, og flytja
til sín, ok lét þá næra með allri líkn-------“
Frásagan hermir eklvi hvað löng dvölin varð í Mikla-
bæ, en sennilega hefir liún orðið alllöng fyrir þá sem
enga áttu að — og því mætti i vissum skilningi segja