Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 10

; MAGNHILDUR.
» Saga eftir Björnstjerne Björnson.
Einar P. Jónsson þýddi
(Framhald frá 4. hefti 2. ár).
Magnhildur var uppi á loftinu
með bæði brófið og böggulinn. Hún
hafði íarið yfir bréfiö í hálfgerðuni
tryllingi, og flýtti sér að opna bögg-
ulinn, og þar gaf henni á að líta
ailskonar kvennfatnað. Hún
fleygði fötunum frá sér um allt her-
bergið. rjóð, hrygg og reið. Hún
settist niður og fékk ákafa grát-
hviðu.
Nú hafði hún þrek til að mæla.
Hún þaut eins og elding niður til
frúarinnar, vafði handleggjunum
um háls henni og hvíslaði: “Eg
bið fyrirgefningar!” Rétti að henni
bréfið og hvarf á brott að vörmu-
spori.
Frúin skildi ekki rétt vel hvað
þessi fyrirgefningar bón átti að
þýða. En hvað um það. Stúlkan
grét og var í geðshræringu. Og
henni fanst það ekki neitt sérlega
undarlegt. Hún tók bréfið og las.
Ekki gat hún neitað þvf að lienni
fanst hálfskrítið snið á bréfinu. En
efnið fanst henni í raun og veru
cðlilegt, þcgar tekið væri tillit til
þess, að það var frá æði rosknum
manni.
Sem gamalli húsmóðir, féll henni
bæði bréfið og gjafirnar vel í geð.
Hún fór með bréfið til prestsins;
og hann var alveg á sama máli.
Hann þóttist þess fullviss, að með
svona forsjálum lieiðursmanni, hlyti
Magnhildur að verða hamingjusöm.
Frúin leitaði Magnhildar um allt
liúsið, til þess að geta sagt henni
undir cins, að prestinum og sér virt-
ist þetta góðs viti.
Fólkið sagði henni að Magnhildur
mundi vera uppi á efsta lofti.
Hún varpaði yfir sig kápu, því
kalt var inni, tók með sér kenslu-
konuna, og gengu þær saman upp
á loftið. Magnhildi sáu þær
hvergi, en gjafirnar voru út um allt
herbergið. Þær tíndu þær saman,
skoðuðu livern hlut með hinni
mestu nákvæmni, og voru sammála
um að allt væri sérlega vel valið.
Og þeim fanst ekki nema eðlilegt að
svona löguð sending, hefði nokkur
áhrif á unga stúlku. En því mátti
ekki gleyma, að eldri maður átti
hlut að máli. Og því ekki að und-
ra þótt gjafirnar mintu fremur á
föðurlega umhyggju, en unggæðis-
lega ást.
Og það var þessvegna að frúin,
með aðstoð kenslukonunnar, talaði
til Magnhildar með viturlegum al-
vöru orðum, að því er hún sjálf
sagði.
Hún mátti ekki vera of stórsnúðug.
Hún.mátti ekki gleyma því að hún
var bláfátæk stúlka, sem átti enga
efnaða ættingja og enga fyrirsjáan-
lega framtíð!
Næsta dag átti Magnhiidur í
stríði við sjálfa sig.
Hvað átti hún að gera?
Hver mundi hugsa um hana, þeg-
ar presturinn virtist að vera orðinn
svo bersýnilega leiður á henni.
Nokkru seinna fékk hún stóreflis
kassa, sem liafði inni að haida ó-
sköp af kjólum og ýmsum öðrum
skrautvarningi. Magnhildur lét
sem hún sæi ekki sendinguna. En
kenslukonan, sem af meðfæddri nær-
gætni, gat sett sig svo undur vel í
spor stúlkunnar, annaðist um að
kassinn væri opnaður þegar í stað.
Og með náðarsamlegri aðstoð frú-
arinnar, tók hún upp hverja flíkina
á fætur annari, og fáum mínútum
síðar stóð Magnhildur fyrir framan