Syrpa - 01.10.1915, Síða 18

80
SYRPA II. HEFTI 1915
honni fanst einhvcr óþektur full-
sælu-höfgi rcnna í brjóstið, höfuðið
og jafnvel hendurnar. Var þetta
ekki óvænt blessun fyrir hennar
litla hús? Skínandi leiftur braust
þarna allt í einu í gegnum hcnnar
cigin hús. Hún ýtti stólnum lengra
aftm' í hornið.
Henni fanst líkast því, sem sjálfur
höfundur tilverunnar,—örlagavörð-
ur hennar sjálfrar, væri til sín niður
stiginn.
Tónarnir náðu föstum tökum á
duldustu og dýpstu strengjunum
í sál hennar. Hún varð gripin af
cinhverju óþektu ofurvaldi . Hún
baðaði út handleggjunum, dró þá
að sér aftur og grét eins og barn.
Löngu eftir að allt þetta var um
garð gengið—fólks þyrpingin tvíst-
ruð og hann hættur að leika á slag-
liörpuna—sat hún steinhljóð í sömu
skorðum.
Lífið var ekki tilgangslaust; því
skyldi hún ekki mega njóta hinnar
fullkomnustu fcgurðar eins og aðrir.
Eins og tónarnir hljómuðu nú 1
hennar eigin sál; þannig skyldi þeir
einnig vcfjast utan um hana í fram-
tíðinni.
Eklci liafði hún enn þá afklætt
sig, en nú notaði liún til þess bajði
stofuna og svefnherbergið, og tók
það hana freklega hálfa klukku-
stund. 1 þetta skiftið gekk hún
til hvílu í fyrsta sinn í æfinni, með
Ijósa meövitund um það, að nú
liefði hún þó eitthvað, sem borgaði
sig að vakna til að morgni.
Hún heyrði fótatak hans upp á
loftinu; það var miklu léttilegra en
annara manna, er hún hafði kynst.
Ef að hann hreyfði eitthvað við
húsgögnunum, þá gerði liann það
með sérstakri varfærni.
Augun hans, hin blíðu og göfug-
legu, og fagurmyndað balcið, var hið
síðasta er hún sá grcinilega.
Það var ekki unnt að lýsa dögun-
um, sem á eftir komu. Hún kendi í
skólanum cins og að undanförnu,
cn hún flýtti sér heim allt hvað hún
mátti, þangað sem hljómaheimurinn
beið hennar, og fjöldin allur af
undrandi fólkinu stóð og hlustaði.
Hún fór tæplega út fyrir hússins
dyr, þar sem eftir var dagsins.
Annaðhvort sat hann heima, og
hún beið eftir því að hann byrjaði
að knýja slagliörpuna, eða þá hann
gekk spölkorn sér til hressingar, og
þá beið hún full eftirvæntingar
heimkomu hans. Hún roðnaði 1
hvert skifti er liann heilsaði henni,
og hörfaði jafnskjótt til baka.
Ef að liann kom inn í stofuna og
bað um eitthvað, er hann þarfnað-
ist, fór titvingur um hana alla, þeg-
ar hún licyrði fótatakið, og svo
undai'lega varð henni við, að hún
jafnvel áttaði sig varla á því, hvað
það var sem hann bað um.
Ef til vill hafði hún vaiia mælt
við hann tíu o;ð á tíu dögum. En
hún gjörþekti alla liáttsemi hans;
jafnvcl allt scm eitthvað var ein-
kennilegt við klæðaburðinn. Hún
veitti því nákvæma athygli, hvort
mjúka, brúna hárið lá kyrt á bak
við cyrun eða það var úfið, og hvort
grái liatturinn hans hallaðist fram
á ennið eða aftur á lmakkann, og
hvort liann bar handvetti eða ekki.
—Og liún sjálf? Hún hafði keypt
sér tvo nýja sumarkjóla, og gekk
alltaf í öðrum þeirra. Og nýjan hatt
hafði hún fengið sér líka. Hún var
farin aö halda að sönglist mundi
vera sitt ætlunarverk í lífinu,—en
þó fann hún enga verulega hvöt