Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 22

84
SYRPA, II. HEFTI 1915
og leit niður til þeirra brosandi.
Þetta gerði hana alveg utan vi'ð sig.
Hún reis á fætur og reyndi að kom-
ast burt; en það varð ekki til ann-
ars en þess, að frúin tók hana í
faðminn, og dró hana mcð sér lengra
inn í herbergið.
“Þú þarft hvorki að vera hrædd
né feimin! Við skulum bráðum
eiga saman gó'ða skemtistund.”
Magnhildi brast mótstöðuþrótt-
inn, svona sterka, aðlaðandi blíðu,
liafði hún aldrei áöur fundið.
“Hlauptu nú yfir um til þín og
sæktu hattinn, og svo förum við.”
Magnhildur fór. Iiún var ekki fyr
orðin ein, en að sorgin og liugarang-
ið tók að brenna lijarta liennar—
allstaðar fanst henni frúin vera, allt-
of ör og áleitin, og jafnvel blíðan
úr hófi. Henni hugkvæmdist ekk-
ert orð, sem lýst gæti réttilega,
hugarstríði því, er liún átti í.—
"Nú! Ertu ekki ferðbúin?” Það
var frúin sem kallaöi úr glugganum,
í ljómandi fötum, með nýtísku fjað-
raliatt. Hárið var í fögrum bylgj-
um. Hún fór í hvíta skinn vetlinga.
“Hcssi hattur fer þér hrcint ekki
svo illa. Komdu nú!” Og Magn-
hildur kom.
Barnið hjúfraði sig að henni.
“Eg ætla að vera með þér.”
Magnliildur heyrði það ckki, því
hún tók eftir því, að einhver var á
ferð í stiganum.
Tande, tónskáldið, ætlaði að vera
með. “Þú titrar,” sagði barnið.—
Frúin leit á hana hvatvíslega, svo
að hún roðnaði, og fanst eins og
ncistaflug færi um hálsinn og gegn-
um augun.
Tande stóð í dyrunum, liálf vand-
ræðalegúr og starði á hana líka.
Hann heilsaði.
“Eigum við að fara út í skóginn,”
sagði barnið, og tók í hönd Magn-
hildar.
“Já,” svaraði frúin. “Er annars
ekki gangstígur yfir flötina á bak
við húsið?”
“Jú!”
“Svo förum viö þá leiðina.”
Þau fóru inn í liúsið aftur, út um
bakdyrnar, gegnum garðinn og yfir
á flötina.
Skógurinri. huldi lilíðina vinstra
megin kirkjunnar, og niður á slétt-
una.
Magnhildur og barnið gengu á
undan, frúin og Tande á eftir.
“Hvað lieitir þú?” spurði barnið,
“Magnhildur”
“ÞaÖ er gaman, því eg heiti Magda,
og það er næstum sama nafnið.”
Rétt á eftir sagði hún: “Hefirðu
séð pabba í einkennisbúningi?”
Nei, það hafði liún ckki.
“Hann kemur bráðum hingað, og
þá skal eg biðja hanp að fara í bún-
inginn. Hún hélt áfram að tala um
pabba sinn, og virtist sem liún elsk-
aði hann umfram allt annað á jörð-
unni. Magnliildur heyrði sumt af
því, er hún talaði um, en sumt ekki.
Þau sem á eftir voru, töluðu svo
hljóðlega, að liún gat aldrei heyrt
orðaskil, hvað lítil sem fjarlægðin
á milli var. Einu sinni, er henni
varð litið snögglega aftur fyrir sig,
sá hún að frúin var daufleg, en and-
lit hans næsta alvarlegt.
Þau voru komin inn í skóginn.
“Nei, liér er einhver sá dýrðlegasti
staður sem eg hefi séð,” hrópaði
frúin, og brosti svo yndislega, eins