Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 33

SYRPA II. HEFTI 1915
95
inu. Jiann stóð á fætur og tendr-
aði Ijó.s. .Tafnvel í rökkrinu tók
hann að dá sönginn, en þó einkum
söngstjórnina; hann lofaði mjög
hina djúpu millirödd frúarinnar;
en um sópranrödd Magnhildar sagði
hann: “hún er hrein eins og þú
sjálf barnið mitt;” hann bar eld-
spítuna upp að ljósinu, — svona
mannslegur hafði hann aldrei áður
verið ásýndum. Yfir andlitinu
hvíldi kyrlát .alvara. En drættirnir
breyttust skjótlega.
“Meðan þið voruð að syngja, kom
mannvirkja-fræðingurinn, maður
hennar.” Magnhildur hólt að liann
væri að spauga. Skarlie bætti við:
“Hann h.allaðist upp að glugganum
og hlustaði á ykkur.” Svo rak har.n
upp skcllihlátur.
Pregnin fékk Magnhildi svo
mikillar áhyggju, að hún sofnaði
ekki fyr en koinið var langt fram
á nótt.—í fyrsta skiftið flaug henni
nú í liug að maður frúarinnar, væri
henni ef til vildi viðbjóðslegur.
Og ef að svo Tande og hún elskuöu
hvert annað!—Og svo hún sjálf!-—
Hún fann að hún stokkroðnaði;
því mynd l’ande fylti sálu hennar.
Þogar liún vaknaöi morguninn
eftir, var leiðinda veður; hún flýtti
sér í fötin, og fór inn til Skarlie, þar
scm hann var að búa sig til feröa.
—Ennþá vantaði sitt af liverju, er
hann ætlaði að hafa með sér, og án
þess varð hann að leggja af stað.
Hann bjóst við að verða burtu
nolckra daga. Hann var í góðu
skapi.
Hún fylgdi honum yfir undir
skólann.—Varla var hún fyr búin
aö snúa til baka, en að hún sá
rauöskeggjaðan mann, með Ijóst
hár, koma út frá frúnni og leiða
Mögdu litlu við hönd sér. Það
hlaut að vera faðir Mögdu; litla
stúlkan hafði sama hárlit, og .svip-
aði til hans í mörgu, en þó voru
landlitsdrrettirnir harla ólíkir og
látbragðið einnig. Hann var
fremur þunglamalegur f framkomu.
Engin liætta gat þó verið á misklíð,
úr því að barnið var með? Magn-
liildur heyrði að Tande var að
klæða sig, og hún heyrði greinileega
aö sagt var: “Góðan daginn! Ert
])ú þá hérna.” Það var Tande, sem
talaði.—Svo varð allt hljótt aftur;
og dyrunum lokað.—Svo varð hún
óttaslegin, en um leið svo forvitin,
að hún hlustaði eftir hverju hljóði
og hverri hreyfingu, sem heyrast
kynni uppi á loftinu. Nú heyrði
hún að gengið var um gólfið. Dyrn-
ar opnuðust, hún heyrði manna-
mál, en enga misklíð. Þau komu
saman öll þrjú niður af loftinu og
gengu út.
Þarna stóð frúin á miðri götunni,
í skrautlegum búningi, með ljóm-
andi liátíðabros um varir.
Tande lieilsaði henni; hún rétti
honum vingjarnlega hendina. Þau
gengu, fjögur saman yfir garðinn,
og þaðan yfir á aðaíveginn, er lá í
gegn um skóginn og upp í hlíðina.
Eyrst urðu þau öll samferða í hægð-
um sínum; en svo gekk faöirinn á
undan með barnið; frúin og Tande
komu í humáttina á eftir og mösuðu
í ákafa. Magnliildur var .alein oftir
þögul og undrandi.—
Seinni partinn kom Magda litla
með pabba sínum, yfir um til Magn-
hildar. Hann brosti vingjarnlega
aö henni og afsakaði sig um lciö;
hann sagði að litla stúlkan hefði
viljaö fyrir hvern mun að hann
hoilsaði upp á vinkonu sína undir-
eins.