Syrpa - 01.10.1915, Síða 54

116
SYRPA, II. HEFTI 1915
á milli vélarúmsins og lestarinnar;
kolin, sem eru milli þilsins og dælu-
stokksins veröa tekin burt og gat
sagað á stokkinn. f öðrum eins
sjógangi er ómögulcgt að opna hler-
ann á þilfarinu yfir dælustokknum.
Það gengur seint a'ö komast gegn-
um biliö, en samt er eg vongóður;
og hvernig gæti eg vcrið annað, þar
sem hverri skipun er hlýtt tafar-
laust. Bæði yfirmenn og hásetar
syngja við vinnu sína, bó að hún sé
erfið. Williams hamast í steikjandi
hita á bak við gufuketilinn við að
saga dyrnar á þilið; enginn hefir
látið hugfallast.”
“Smám saman lægði storminn, og
þó að öldurnar væru enn fjallháar,
valt skipið minna og sjórinn gekk
ckki eins yfir það. Það var haldið
áfram að ausa með tveggja klukku-
tíma hvíldum á víxl. Klukkan tíu
um kvöldiö var opið á vélarúmsþil-
inu íullgert, og Lautinant Evans
skreið á fjórum fótum yfir kolabyng
inn að dælustokknum og rendi sér
niður eftir honum. Von bráðar var
hann búinn aö hreinsa -sogpípuna,
og nú í fyrsta sinn, okkur öllum til
ósegjanlegrar gleði, kom fossandi
straumur út um dæluopið. Dæl-
an stíflaðist að vísu nokkrum sinn-
um aftur, en öll hætta var úti; og
þar sem að nú var hlé á storminum
um tíma gat skipið haldið áfram
leiðar sinnar.” En í þessu veðri
inistu þeir tvo hesta einn hund,
*
nokkuð af steinolíu og vínanda,
sem var ætlaður handa líffræðingn.
um.
Upp frá þessu var elcki um annað
aö gjöra en að “láta slarka” suður
gcgnum úfinn sjó og annaö ofsa-
veður, þar til hafísinn sást 1). des-
ember; og daginn eftir var sigit inn
í ísinn. Mótvindar, óhagstæðir
straumar og nauðsynin að spara
kolin (vélin var ekki notuð nema
þegar mátti til) hélt skipinu tutt-
ugu daga í ísnum. “Þetta er þreyt-
andi leikur við ísinn. Þolinmæðin
er eina huggunin, sem við höfum í
óhepni okkar.” Mennirnir gátu haft
nóga hreyfingu mcð því að fara á
skíðum eftir ísjökunum, en þessi
langa töf spáði illu um ástand hest-
anna í framtíðinni. B
Mörgæsirnar hafa skemtun af söng.
Það var skrítin skemtun, sem þeir
höfðu af mörgæsunum á fsnum,—
“Nýjasta skemtunin er að syngja lög
fyrir þær. Menn halda að þær lað-
ist að söngnum; og eftir því sem
mér er sagt skemtu nokkrir af okk-
ar mönnum hóp af mörgæsum á ís-
breiðunni, sem tafði lengst fyrir
okkur, með því að syngja sjómanna-
vísur fyrir þær, og höfðu sjálfir
mikla ánægju af því.” Seinna
rcyndi Wilson að ná nokkrum mör-
gæsum með þessari aðferð. Þær
færðu sig nær og nær honum með-
an hann var að syngja, en strax
og hann hætti hl’upu þær burtu.
En fuglarnir, sem hann reyndi að
ná, voru ungir og óvanalega fælnir;
forvitni dró þá að skipinu.
Bót i máli í lallri þessari óliepni
var það að allir voru reiðubúnir að
gjöra alt sem þeir gátu. Allir voru
í góðu skapi, og samlyndi var hið
bezta milli allra, hvernig sem veður
var. Dýralífið í sjónum^ hreyfingar
hafísjakanna og umræður um ráða-
gerðir voru nóg umhugsunarefni
fyrir alla. Á milli stormanna losn-
aöi skipið úr ískreppunni nærri því
alt í cinu; og skömmu fyrir miðnætti
á gamlá'rskvöld sást fjalliö Sabine
1110 mílna íjarlægö. ÁriO 1911 byrj-