Syrpa - 01.10.1915, Qupperneq 69

SYRPA III. HEFll 1915
131
stöðina. “Mér varð æ ljósara og
ljósara” skrifar hann, “hversu stórt
og rnargbrotið, en um leið framúr-
skarandi vel af hendi loyst, betta
verk er, sem ég hefi tekið að mér að
sjá um.”
Eftir fjögra daga hvíld fór Scott
með sleða og menn til að flytja vistir
til beirra, sem biðu ennbá á Hut-
tanga, bar til nýi ísinn yrði nógu
sléttur fyrir hestana. En bað varð
ekki fyr en um miðjan maí. Kuld-
inn fór vaxandi, sem býddi bað að
hætta yrði sleðaferðum. Torfærur-
nar urðu verri viðfangs; menn kól
á andhtum og fóta-kuldinn varð
óbolandi í hinum löngu tilraunum
að klífa fastaísvegginn. Skafrenn-
ingsstroka stóð fram af brúninni;
reipið, sem beir höfðu notað fjórum
dögum áður til að komast niður
var nú á kafi í snjó á báðum endum.
Eini vegurinn til að komast upp
var sá að tæma cinn sleðann og reisa
hann upp á endann á öxlum mann-
anna. Scott sjálfur kleif upp benn-
an bráðabyrgðar stiga og hjó með
ísöxi spor í brúnina fyrir ofan.
Upp ísvegginn.
Scott hjálpaði félögum sínum upp
með vaðnum; og flutningurinn og
sleðarnir voru dregnir upp og geng-
ið frá bcim. “Crean kom seinast
upp. Við létum einn sleðann síga
nlður fyrir brúnina og reipi með,
svo að liann kæmist upp. Hann
kom upp brosandi út undir eyru,
og okkur fanst að ágætlega hefði
tekist að komast upp.”
Skjálfandi af kulda hlupu beir
Upp fsbrekkuna til að liita sér og
skeyttu ekkert um jökul-sprungur.
Alt gekk vel, að bví undanskildu
að stormur héit beim kyrrum í kof-
anum einum degi lengur en til var
ætlast. Það var ekki veður til að
vera á ferð með sleða. “Vindurinn,
scm blæs fyrir nesið er nístandi
kaldur—vindhraðinn er 7 mílur og
frostið yfir 30 stig.” Samt vildi Scott
vita hvað ísnum liði og fórgangandi
yfir að Armitage-tanga 1 storminum,
og fann bar auðan sjó, “svartan og
sveljandi og lá hvít frostgufa yfir
honum. í öðru eins veðri gat
sjórinn ekki írosið.”
Á lciðinni til baka var sami kuldi
og verið hafði á leiðinni út bangað,
og sömu varúðar burfti að gæta á
ísnum. Ofurlítið atvik, sem við
höfðum gaman af kom fyrir á leið-
inni. “Við brömmuðum eftir ísnum
æðilangt án bess að stanza, og
okkar sleði dróst aftur úr. Crean
sagði aö sleðarnir væru misbungir,
bó að jafn bungt væri á báðum.
Bowers bar ekki á móti bví, begar
eg hafði orð á bessu, en eg er viss
um aö hann og félagar hans héldu
að við værum orðnir breyttir og
værum að mælast til að hægar væri
farið. En sá veit bezt sem reynir, og
beir voru fúsir á að skifta um sleða.
Mismunurinn var í rauninni alveg
undraverður. Við fundum að nýji
sleðinn var alveg laufléttur í saman-
burði við bann gamla og fórum nú
á hnaðri ferð heim og kærðum okk-
ur ekkert um bó að við svitnuðum.
Við náöum kofanum tíu mfnútum á
undan hinum, sem voru nú orðnir
sannfærðir um byngdarmuninn á
sieöunum.
Á vetrarsotustaðnum.
Nú var kominn tfmi til að setjast
að yfir veturinn. Sánkti Georgs
dagur var síðiasti dagurinn, sem sól
sást; eftir bað var aðeins “iangt
gráleitt rökkur, sem eins og silfur-
band tengir daginn í dag við morg-
undaginn; morgun og kvöld hald-
ast í liendur undir hinum stjörnu-
auða miðnæturhimni.”
“Það væri cfni, sem margt mætti
um skrifa,” segir Scott, hvernig
starfssvið heimskautafaranna liefir
stækkað. Það má sjá með bví að
bera lmö sem hinir gömlu heim-
skautafarar höfðu um að hugsa á
vetrarsetum sínum við ]mð sem við
höfum um að liugsa, Alt breytist