Syrpa - 01.10.1915, Síða 125

SYRPA III. HEFTI 1915
187
sýndi nokkurn uppreistaranda að
hann slapp með naumindum frá líf-
láti. Þegar Robis pérre féll, fyrir
þá sök hve konung hollur hann
hafði verið, og var hann sviftur
hertign sinni.
Söngur hans er því upphaflega
ekki gerður á móti Lúdvig sextánda.
Harðstjórar þeir sem hann á við
eru þeir óvinir, sem ógna Frakk-
landi og eiga allir Prakkar að vera
hermenn gegn þeim í heilögu strfði,
þar sem jörðin fæðir nýja stríðs-
menn til þess að taka upp vopn
og verjur þegar hinir eldri falla.
Það var 24. apríl 1792 að Rouget
de Lisle var 1 boði til miðdagsverð-
ar hjá Dietrich barón, yfirmanni í
Strassburg. Hafði hann liaft de
Lisle í miklum hávegum. Umsátur
um bæinn var alvarleg og liafði
staðið lengi. Vistir voru nálega að
þrotum komnar og kvað svo ramt
að því að yfirhershöfðinginn hafði
ekkert annað að bjóða gestuin sín-
um en kjöt af skornum skamti;
brauð og vatn. En í kjallana sínum
átti hann eina einustu flösku af
gömlu Rínarvíni. Þennan síðasta
drykk hugsaði hershöfðinginn sér
að nota til þess að vekja mönnum
sínum hugrekki og kjark.
En hvaða gagn var 1 einni flösku
handa svo mörgum?
Alt í einu datt honum ráð 1 hug.
Hann lokaði Rouget de Lisle inni í
vinnustofu sinni á eftir máltíðinni,
setti flöskuna fyrir framan hann á
borðið og sagði:
“Drektu lietta lagsmaður og láttu
það blása þér 1 brjóst anclagift til
]iess að yrkja hersöng, er gefi oss
öllum nýtt hugrekki og sigui’von.”
Þegar flaskan var tæmd var kvæð-
ið fullgcrt og næsta dag söng
Rouget de Lisle það sjálfur heima
lijá hershöfðingjanum og þótti
mikið til koma. Heimsfræg mynd
hefir verið máluð af þessu tækifæri.
Upphaflega hafði Rouget de Lisle
kallað kvæðið “Hersöng Rínarvíns-
ins.” Varð það á svipstundu svo
þjóðfrægt um alt Frakkland og náði
svo mikilli hylli að engin dæmi voru
til slíks. 25. júní sama árið og það
var ort, var það sungið í heimboði
hjá borgarstjóranum 1 bænumMar-
seille í tilefni af þvi að sjálfboða-
deild fór þaðan til Parísar.
Menn komust í sjöunda himinn
yfir þessum söng. Hann var tafar-
laust prentaöur og honura útbýtt
nieðal þeirna sem í herdeildinni voru
og þegar þeir komu 1 nánd við
París syngjandi urðu borgarbúar
frá sér numdir af undrum og áhrif-
um söngsins. Slíkir eldhljómar orða
og tóna liöfðu aldrei fyr þekst 1
Parísarborg.
Á örskömmum tima var tæplega
mannsbarn í höfuðborg landsins
sem ekki kunni sönginn. Hann
hljómaði á hverri götu og í hverju
húsi. Var nú nafni hans breytt
og hann skírður eftir Marseille bii-
um af því þcir fluttu hann til Par-
ísar. Söngurinn heitir síðan “La
Marseillaise” (Marseille borgarljóð-
in).
En það var einhver undarlegur
uppreistarandi í Marseille-borgar-
ljóðum. Það var eins og þau væru
ósigi'ándi; heföu eitthvað það við
sig sem ekki varð niöurbælt. Iveis-
arar og konungar sem komu eftir