Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Síða 18

64
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ina, »en hvaða tryggingu hefi eg fyrir því,
að hér liggi engin óheilindi bakvið?«
»Áhangendur spámannsins ganga aldrei á
bak orða sinna,« svaraði emírinn. »Og ef eg
ekki vissi, að svik sjaldan eiga samleið með
hugrekki, hefði eg sannarlega meiri ástæðu til
að spyrja þig um trygginguj hrausti riddari.«
Krossriddarinn fann að traust Múhameðs-
mannsins gerði tortryggni hans minkun.
Hann lagði því hönd á sverð sitt og mælti:
»Við krossinn á sverði mínu heiti eg þér því,
að vera þér trúr, meðan við verðum samferða
og eigum samleið.«
Til Múhameðs spámanns guðs og til Allah
guðs spámannsins vitna eg það, að í hjarta
mínu búa engin svik til þín eða tilhneiging til
þeirra. Látum okkur því hraða ferð til upp-
sprettulindarinnar og njóta þar hvíldar. Eg
hafði ekki svo mikið sem neytt þar svalandi
drykkjar, er koma þín freistaði mín að reyna
við þig.«
Leópard-riddarinn félst á þessa tillögu og
svo riðu þessir óvinir, sem nú voru orðnir
sáttir, til lindarinnar góðu.
ANNAR KAPÍTULI.
Á styrjaldartímum eru flestir menn í órið-
arlöndunum með æsta geðsmuni, einkum þó
hermennirnir, sem finna til þess, hve alt er ó-
tryggt í kringum þá, svo og líf þeirra sjálfra.
í slíkum kringumstæðum þrá margir breyting
á kringumstæðunum, þótt ekki væri nema um
stundarsakir. Slík tilhneiging var mjög almenn
á lénsmannatímunum, þegar hernaðurinn var
almennt skoðaður sem eitt hið göfusta starf
manna. Prátt fyrir það urðu þó flestir her-
menn hjartanlega glaðir, þegar með bráða-
birgðar friði varð hlé á manndrápum og blóðs-
úthellingum. Og þá var vopnahlésins notið
með friðsælum tilfinningum, og öllum fjand-
samlegum hugsunum og athöfnum byggt út,
til þess því betur að geta notið friðarsælunnar.
Hermanninum fannst hann ekki þurfa látlaust
að hata mótstöðumann sinn, enda þótt hann
hefði barizt við hann fyrir skömmu, og gæti
átt von á, að innan skamms mundu þeir aftur
Ienda í blóðugum bardaga. Á þeiin tímum
voru tækifærin svo mög til þess að gefa geð-
ofsa og stórlyndi lausan tauminn, að rnargir
urðu fegnir, þegar kringumstæðurnar leyfðu
þeim um stund að njóta friðar og jafnvægis
geðsmuna sinna, og vera lausir við gremjuna,
heiftina og hefnarhuginn, sem svo oft réði
yfir hugsunum þeirra í viðureigninni við ó-
vinina, sem þeim fundust oft fótumtroða rétt-
indi sín og heiður.
Pannig var hugsunarháttur og andi ridd-
aranna á riddaraöldinni, og hann hafði útbreiðst
og haft áhrif jafnvel á áhangendur Múhameðs,
sem þó voru etfðaféndur kristinna manna. Sa-
racenarnir komu ekki lengur fram sem æstir
og blindir trúarofstækis villumenn, sem áður
fyr höfðu geisað fram úr eyðimörkum Arabiu
með sverðið í annari hendi en Kóraninn í hinni
til þess að leggja alt undir yfirráð spámanns-
ins og hans áhangenda. í styrjöldunum við
hinar kristnu þjóðir Vesturlanda urðu Saracen-
arnir fyrir áhrifum þeirra, og sömdu sig að
sumu leyti að siðum þeirra, einkum í ýmsu er
laut að riddaralegum siðvenjum, se’m áttu vel
við hina stoltu og herskáu Múhameðsmenn,
sem aldir voru upp við vopnaburðaræfingar
og hestatamningar. Og þeim til verðugs hróss
má geta þess, að þeir ávalt héldu loforð sín
og sett grið, og voru þeir í þeim efnum ein-
att fremri kristnum mönnum. Heitorð þeirra
um vopnahlé eða grið manna héldu þeir jafnt,
hvort heldur þeir sömdu við einstaklinginn
eða heilar hersveitir. Pað var því orðið við-
urkent, að á heitorð þeirra mætti treysta. Og
það var meðal annars eitt sem studdi að því,
að þótt herferðirnar og styrjöldin væri eitt hið
versta böl á jarðríki, veitti hann þó einatt tæki-
færi til að sýna göfuglyndi, orðheldni, miskun-
semi og jafnvel einlægan vinskap.
Undir áhrifum mildari tilfinninga, sem svo
oft mýkja hörmungar styrjaldanna, riðu nú ridd-
ararnir, sem í fyrstu hafði lent saman í ófriði,
hver við annars hlið, að lindinni undir pálma-