Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Qupperneq 19

KYNJALYFIÐ.
65
trjánum, sem kristni riddarinn hafði verið á
leiðinni til, þegar Saraceninn koin þeysandi
móti honum og tafði ferð hans með sinni
hættulegu árás.
Báðir voru um stund sokknir ofan í hugs-
anir sínar, og nutu friðarins eigi síður en hest-
ar þeirra. Hestur eniírsins virtist ekki hafa
mæðst eins mikið í bardaganum og hestur
Evrópumannsins, sem hafði svitnað mjög. Hann
óð nú þreytulega og með erfiðismunum með
riddarann gegnum hinn lausa eyðimerkursand.
Riddarinn, sem bar umhyggju fyrir reiðskjóta
sinum, steig af baki og lét hann ganga Iausan
við hlið sér.
»F*etta er fallega gert,« sagði Saraceninn
og rauf þögnina. »Rinn góði hestur verð-
skuldar nærgætni og umhyggju. En hvernig
ferð þú að komast yfir eyðimörk á reiðskjóta,
sem í hverju spori sekkur í sandinn upp í
hófskegg?*
»Rú talar eins og þú hefur vitið til,« svar-
aði Evrópumaðurinn. »En þessi hestur er
minn bezti þjónn, jafnt á ættjörðu ininni, sem
hér i fjarlægu landi, og vita skaltu, að þessi
gæðingur, heima í mínu föðurlandi, hefur létti-
lega borið mig yfir stórt vatn, sem var eins
stórt og dauða hafið hérna, og það án þess
að nokkurt hár á fótum hans yrði vott.«
Saraceninn horfði undrandi á samferða-
mann sinn og það brá fyrir hæðnisbrosi á vör-
um hans. Hann sagði þó með alvörusvip:
‘Rað er þó aldrei nema satt, sem sagt er, að
þegar Evrópumaður opni munninn, þá fái menn
skáldskap að heyra.*
»F*ú skalt eigi rengja orð trúverðugs ridd-
ara, vantrúaði vinur,« svaraði krossfarinn. »Og
ef að eg væri eigi sannfærður um, að þú mælir
af þekkingarskorti, þá mundi friðnum milli
okkar vera lokið. Eg fer ekki með nein ó-
sannindi, þegar eg læt þig vita, að eg með
fimm hundruð riddara, alla brynjaða frá hvirfli
til ílja, hefi riði svo mílum skifti yfir vatn,
sem var eins hart og kristall, en þó ekki eins
stökt eða brothætt.«
»Eg skil þig ekki,« sagði Saraceninn.
»Sjórinn hefur þá eiginlegleika, sem er afleið-
ing þess, að Guð bannfærði hann, að ekkert
sekkur til botns i honum, en flýtur eða rekur
upp á strendur hans. En hvorki hið dauða
haf, né nokkurt hinna sjö hafa, sem lykja um
jörðina, þola þrýsting fóta hestsins á yfirborði
sínu, fremur en Faraó og menn hans fengu
gengið yfir rauða hafið.«
»það er þér til afsökunar, að þú ekki skil-
ur mig,« sagði kristni riddarinn; »en eg veit
hvað eg segi, og skemti mér ekki við skrök-
sögur. Hér í landi gerir hitinn jörðina því
nær eins gljúpa og vatn, en í mínu föðurlandi
breytir kuldinn vatninu vissa tíma ársins í efni,
sem er hart eins og steinn. En nú vil eg ékki
tala meira um þessa hluti, því þegar eg fer að
hugsa um okkar tæru bláu vötn heima, finn
eg til megnrar óþreyju hér í þessari heitu eyði-
mörk, þar sem jafnvel loftið, sem við öndum
að okkur, er eins og eimur frá brennandi
ofni.«
Emírinn virtist nú vera kominn að fastri
niðurstöðu um hvaða hugmyndir hann ætti að
gera sér um förunaut sinn. »F)ú ert víst einn
af þeim, sem hefur létta lund, og getur sjálf-
ur skemt þér og gert þér til gamans,« sagði
hann, »líklega einn af þessum frakknesku ridd-
urum, sem geta stytt sér stundir með því að
masa aftur og fram um alla skapaða hluti, eg
ætla samt ekki að laka þetta illa upp, eða álasa
þér, þar sem þér mun vera eðlilegra að fara
með tilhæfulitlar gortsögur en að tala óbland-
aðan sannleik.«
»Eg er hvorki frá landi frakknesku riddar-
anna, né hef þann sið að gorta af framkvæmd-
um, sem eigi hafa átt sérstað eða verðurkomið
til leiðar. En eg hefi nú talað við þig um
hluti, sem þú ekki skilur, hrausti Saraceni, og
enda þótt eg hafi ekki sagt annað en óbland-
aðan sannleika, má vera að þetta komi þér
fyrir sjónir sem gort og skrum, og vil eg því
ráða þér til að hugsa ekki meira um þessa frá-
sögu mína.«
Meðan á þessu samtali stóð, höfðu þeir
náð til pálmatrjánna og Iindarinnar, sem
9