Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Qupperneq 20

66
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
braust fram undir skugga þeirra með nægilegt
vatn.
Víða annarstaðar mundi lind þessi eigi
hafa vakið neina sérstaka eftirtekt. En þar sem
hún var sú einasta uppspretta, sem til var á
margra mílna svæði, og sá einasti staður, þar
sem jafnhliða nægu kælandi vatni var hlífð
fyrir hinum brennandi sólarhita í skugga hinna
þéttu pálmaviðar trjáa, var eigi að undra þótt
staðurinn fengi orð fyrir að vera sönn Paradís.
Manna og dýra vinur einn fyr á tímum,
þegar friður ríkti í landinu, hafði girt í kring-
um þennan áninga- og hvíldarstað og bygt
hvelfingu yfir uppsprettuiindina, svo hún skyldi
ekki fyllast og stöðvast af foksandi og hverfa
undir sandlögin. Nokkrar marmarahellur höfðu
verið lagðar í þró undir vatnsstrauminn, þar
sem hann kom fram, og báru þær vitni um,
að þessi staður hefði lengi verið kær hvíldar-
staður, sem veglyndir menn hefðu eitthvað vilj-
að hlynna að. Hvelfingin yfir lindinni var nú
að visu allmjög brotin, en hún verndaði þó
lindina enn fyrir foksandinum og að nokkru
leyti fyrir sterkasta sólarhitanum. Áður en
lindin hvarf í sandinn, hafði hún veitt pálma-
viðartrjánum nærandi lífsþrótt með því að
vökva kringum þau, og þar sem sandauðnin
svalg hana í sig, var svo mikill raki, að gras
gat gróið, svo umfarendur gátu beitt þar hest-
um sínum.
Á þessum friðsæla bletti námu riddararnir
staðar, fóru af baki og tóku söðla og beizli
af hestum sínum og Iétu þá fyrst drekka nægju
sína úr marmaraþrónni og sleptu þeim svo á
haglendið. Að því búnu fengu hermennirnir
sér góðan teig af lindarvatni sem næst upp-
sprettunni, settust svo hver hjá öðrum og tóku
upp nesti sitt. Sá sem hefði virt fyrir sér
menn þessa, þar sem þeir sátu þarna, hefði
orðið að viðurkenna, að þeir voru harla ólíkir,
þótt þeir hefðu það sameiginlegt að vera stoltir,
og sjálfstraustið skini út úr þeim báðum.
Evrópumaðurinn var kraftalega vaxinn, hafði
dökkjarpt hár hrokkið og þétt efrivararskegg;
veðurtekinn var hann og skolbrúnn í andliti.
Hann var hár vexti, þrekinn og vel Iimaður,
varla eldri en þrítugur, ef til vill yngri. Tal
hans og framkoma bar vitni um hermannlegt
áræði og einurð. Svo virtist, sém hann væri
vanari við að gefa öðrum skipanir, en að hlýða
annara boðum.
Saraceninn var meira en meðalmaður á
hæð, en þó fullum þremur þumlungum lægri
en kristni riddarinn. Handleggir hans og fing-
ur voru langir og mjóir, og allur var maður-
inn grannvaxinn, og við fyrsta tillit hefði víst
engum komið til hugar, að hann ætti yfir jafn-
miklu afli og fimleik að ráða og hann fyrir
skömmu hafði sýnt. Væru honum aftur gefn-
ar nánar gætur, duldist það ekki, að vöðvar
hans og taugar voru sterkar og stæltar og
mundu þola mikla áreynslu og langvarandi
erfiðleika. í andliti hans mátti sjá ýms einkenni
austurlandabúa. Hann var mjög veðurtekinn,
hafði dökt skegg, hrokkið og órakað en mæta-
vel hirt. Andlitsdrættirnir voru reglulegir og
svipurinn gáfulegur, augun svört og tindrandi,
þegar hann talaði eða brosti sáust tennurnar
mjallahvítar eins og fílabein. Hann leit út fyrir
að vera maður á bezta aldri og mátti kallast
fríður sýnum, þótt £nni hans væri fulllítið,
og andlitið helzt til magurt eftir smekk Evrópu-
manna.
Pað var einföld og fátækleg máltíð, sem
þessir riddarar neyttu, einkutn Saraceninn.
Hnefafylli af döðlum og dálítil sneið af grófu
byggbrauði var alt, sem hann lagði sér til
munns, og með þessu drakk hann vatn úr
lindinni. Pessi máltíð nægði þó til að seðja
hann, og lindarvatnið var honum fullnægjandi
sem svaladrykkur. Nokkuð kraftmeiri fæða
var það, sem kristni riddarinn hafði sér til
munns að leggja, þótt ekki væri réttafjöldan-
um fyrir að fara. Purkað svínakjöt — viður-
styggð allra rétttrúaðra Múhameðsmanna —
var aðalrétturinn í máltíð hans, og úr leður-
flösku sinni teigaði hann vínblöndu, sem hon-
um þótti hressa sig betur en blávatnið, þótt
gott væri við þorstanum. Hann mataðist með
sýnu meiri nautn og ákafa en samferðamaður