Nýjar kvöldvökur - 01.03.1917, Qupperneq 25

KYNJALYFÍÐ.
71
sem þar búa, liggi í endalausum ófriði, getur
þó land þetta, eins og þú hefur orðið var við,
sent hingað lið til þess að vinna Jórsali undan
hinum vantrúaða soldáni.«
»Eg fæ ekki betur séð, kristni maður, en
að sú fyrirætlun konungs þíns sé næsta bros-
leg, að hugsa sér að leggja undir sig fjallaland
með eyðisöndum á milli, með liðsafla, sem ekki
er nema tíundi hluti þess fjölmennis, sem á
móti stendur. Og á meðan lætur hann aðra
stjórna eyju þeirri, sem hann er fæddur til að
stjórna. Mér virðist að þú og aðrir góðir
menn frá eylandi þínu hefðu ekki átt að leggja
í Ieiðangur með Ríkarði konungi fyrri en þið
voruð orðnir innbyrðis sáttir og sammála um
stjórnarfyrirkomulag á eyjunni ykkar.«
Kenneth riddari svaraði skjótt og með ákefð:
»Nei, það vitna eg til skærasta Ijóss himinsins,
að ef Englands konungur hefði átt að bíða eftir
því, að verða Skotlands herra, þá mátti hálf-
máninn mín vegna og hvers ærlegs Skota blakta
á varnarmúrum Jórsala um aldur og æfi.«
Hann þagnaði snögglega og blygðaðist sín
Og tautaði: »Eg hef syndgað, eg hef syndgað;
eg má ekki sem krossfari hugsa um misklíð
milli kristinna rnanna.*
Ilderim hlaut að taka eftir þessu tvíræða
tali hans, en var svo nærgætinn að látast ekki
hafa gefið því neinn gaum.
f*egar riddararnir komu inn á milli fjalla-
hnjúkanna, breyltist landslag og útsýni mjög.
Tignarlegir fjallahnjúkar gnæfðu yfir, þar sem
leið þeirra lá, og til beggja handa mátti líta
djúpar gjár og gljúfragil.
Emírinn skýrði samferða manni sínum frá
því, að í þessum giljum og gjám leituðu villi-
dýr oft hælis og sömuleiðis spellvirkjar og úti-
legumenn, sem ófriðurinn í landinu og með-
ferð hermanna á þeim hafði gert hálftrylta, svo
þeir hlífðarlaust ræntu og dræpu menn.
Skotski riddarinn varð ekkert skelkaður við
þessar sögur um rán og dráp, því hann treysti
sér og vopnum sínum, þótt á þá yrði ráðizt.
Hins vegar vakti það hjá honum hátíðlegar og
alvarlegar hugsanir, þegar hann mintist þess,
að hann einmitt var staddur í þeirri sömu eyði-
mörku, þar sem frelsari hans og herra hafði fast-
að og hans verið freistað af djöflinum. Hann gaf
því lítinn gaum að spellvirkjasögum förunaut-
ar síns, enda fanst honum að hér hefði átt bet-
ur við að verða samferða berfættum munk, en
þessum vantrúaða hermanni, sem ekki skildi,
að hér mundu freistarar og illir andar ríkja,
Pví lengra, sem kom inn í fjallaþröngina,
því skrafhreifnari varð Múhameðsmaðurinn,
og þegar samferðamaðurinn svaraði honum engu
fór hann að syngja með hvellri raust. Kenneth
riddari skildi svo mikið í máli Austurlandabúa,
að hann heyrði að förunautur hans fór með
hrífandi ástakvæði og þess á milli jafnvel með
drykkjuvísur. A þessu varð kristni riddarinn
á endanum svo leiður, að hann mundi hafa
kent samferðamanni sínum að kveða við ann-
an tón, hefði hann eigi haft í heiðri griða-
loforðið milli þeirra. Hann gat þó ekki á end-
anum stilt sig um að vanda eigi við hann
um alvöruleysi það, sem honum fanst maður-
inn sýna, og mælti með mikilli alvöru:
»Saraceni, jafnvel þó að þú sért biindur í
trúarefnum og sokkinn ofan í fen villutrúar,
ættir þú þó að hafa hugmynd um, að vissir
staðir vekja meiri alvöru og helgi, og til eru
þeir staðir, þar sem ríki þess vonda stendur
einna fastast fótum. F*að væri árangurlaust fyr-
ir mig að fara að koma með skýringar yfir, af
hvaða ástæðum þessar skuggalegu fjallagjótur
eru taldar að vera djöfulsins og ára hans ör-
uggasti aðsetursstaður á jarðríki. En það vil
eg segja þér, að helgir menn og vitringar hafa
varað mig við þessum stað, og því vil eg óska
að þú hættir gjálífisgaspri þínu og gamansöng
og hugsir fremur um alvarlega hluti, og hve
hættuleg makt myrkranna getur orðið oss jarð-
neskum mönnum.
Saraceninn hlustaði undrandi á þessa ræðu
og svaraði henni svo góðlátlega: »Góði vin-
ur Kenneth, mér virðist þú ekki jafntilhliðrun-
arsamur við förunaut þinn og hann er við þig,
eða mun skilningur ykkar Vestanmanna á al-
mennri kurteisi vera fremur sljór. Eg lét það