Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Side 16

158
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hvað á eg að gera? — ó, guð minn góður,
því þurfti eg nokkurntíma að koma á
þennan stað?« »Þér getið farið héðan«.
»En hvernig? — Hvernig ætti eg að geta
komist burtu héðan?« spurði hán örvænt-
ingarfull. »Hertogaynjan leyfir yður að
fara«. »Án samþykkis konungsins?« »En
hversvegna ætti konungurinn ekki að
samþykkja það? — Hertogaynjan af Or-
léans biður um orðlof fyrir yður — hún
er góð«. »Hertogaynjan af Orléans biður
ekki um orðlof fyrir mig — enginn hjálp-
ar mér!« »Ef ómögulegt er að fá orðlof
handa yður, þá verðum við að fara í
leyfisleysi — ef þér viljið«. »0, þér'vitið
ekki!« sagði hún sorgmædd. Svo tók hún
hönd mína aftur og hvíslaði fljótlega og
óttaslegin: »Eg er hrædd, Símon. — Eg
— eg er hrædd við hami. Hvað get eg
gert? Hvernig á eg að sleppa? Þeir geta
gert við mig hvað sem þeir vilja. Hvað á
eg að gera? — Ef eg græt, þá hlægja þeir
að mér, og ef eg í'eyni að hlægja, þá taka
þeir það sem samþykki. — Hvað get eg
gert ?«
Það er ekkert til sem bindur karlmann
við konu eins og það, þegar hönd hennar
leitar hans í veikleika og til að biðja um
hjálp. — Mig hafði dreymt um, að Bar-
bara mundi einhverntíma rétta mér hönd
sína á þennan hátt, og að eg þá skyldi
láta hana finna til sigurhróss míns. Nú
var þetta, sem mig hafði dreymt um,
komið fram. En hvar var nú hin sæta
hefnd? — Það var eins og kökkur í háls-
inum á mér og eg varð að kyngja tvisvar
áður en eg gat svarað: »Þér eigið við,
hvað getum við gert? mistress Barbara?«
»Ó, ó!« hrópaði hún mitt á milli hláturs
og tára — »hvað getum við — meira að
segja, þegar við segjum við — gert, Sí-
mon?« Eg tók eftir því, að hún kallaði
mig nú stöðugt Símon — eins og í gamla
daga — fyrir fráfall mitt og glæpinn
mikla — og mér þótti vænt um það, því
ætti mér að lánast að verða henni að ein—
hverju liði, þá var fyrsta skilyrðið fyrir-
því, að við værum vinir. — Alt í einu..
sagði hún: »Þér vitið við hvað eg á — eg
get ekki sagt það — en þér vitið?« — »Já,.
eg veit«, svaraði eg — »enginn veit það ■
betur. En hertoginn skal ekki koma sínu.
fram«. »Hertoginn?« hrópaði hún — »ef"
það væri ekkert nema hertoginn. . ó...«
hún hætti snögglega við það sem hún ætl-
aði að segja og rannsakaði andlit mitt.
með óttaslegnu augnaráði. Af vana gerði
eg alla andlitsdrætti eins stífa og mögu-
legt var, til þess að þeir kæmu engu upp-
»Hann er ekki hættulegur«, mælti eg-------
»þér sáuð nú hvernig M. de Perrencourt
gat vafið honum um fingur sér og sent.
hann burtu eins og skóladreng«. Hún:
lagði hendina á öxlina á mér. »ó, ef eg
mætti segja yður það, Símon«, mælti .
hún — »það sem einungis fáir vita---------
konungurinn og nánustu skyldmenni hans
og einn eða tveir aðrir...« »En hvernig
stendur á að þér vitið það?« greip eg,
fram í. »Eg... eg komst að því«, svaraði.
hún í hálfum hljóðum. »Það er hægt að »
komast eftir hlutunum á margvíslegan
hátt — eitt er, þegar manni er blátt á--
fram sagt það — og annað, þegar maður
kemst að því sjálfur... Það var annars .
gróflega gaman að sjá hvernig þessi M. .
de Perrencourt kom fram gagnvart her- -
toganum — og Carford lávarði líka —
Carford hröklaðist úr vegi fyrir honum
eins og hann hefði verið — konungur«.
Eg lagði sérstaka áherzlu á síðasta orðið
til þess að gefa því full áhrif. »Símon«,
hvíslaði hún áköf en þó auðsjáanlega
skelkuð —« Símon, hvað segið þér? ó,
verið þér varkár — þetta gæti kostað yð-
ur lífið!« »Líf mitt hefir dýpri rætur en
svo, að eitt einasta orð geti rifið það upp.
— Eg sagði aðeins, eins og hann hefði
verið konungur.... En getið þér nú sagt
mér, hversvegna að M. Colbert gengnr