Nýjar kvöldvökur - 01.10.1930, Síða 30

172
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
og eg fann léttan svima, eins og af áhrif-
um v'íns. — Svo tók eg bikarinn og hóf
hann hátt á loft. Eg leit niður á andlit
konungsins, og svo mætti eg augum her-
togaynjunnar. Eg hneigði mig djúpt fyr-
ir henni og hrópaði: »Með leyfi hans há-
tignar tæmi eg þennan bikar fyrir minni
fegurstu og gáfuðustu prinsessu heimsins,
hertogaynjunnar, madame de Orléans!«
Hertogaynjan reisti sig til hálfs og hvísl-
aði hátt og með ákefð: »Ekki til mín —
nei, nei — hann má ekki drekka það til
mín!« Konungurinn hélt hönd hennar
ennþá. — »Drekkið þér það til mín, mr.
Dal«, mælti hann. Eg hneigði mig aftur,
bar bikarinn upp að vörum mínum og var
í þann veginn að drekka, þegar M. de Per-
rencourt sagði: »Eíðið þér andartak, sir.
Gefur konungurinn mér leyfi til að
segja mr. Dal svolítið um þetta vín?«
York hertogi leit upp og ygldi sig. Kon-
ungurinn sneri sér að Perrencourt eins
og í vafa, en Frakkinn gerði honum bend-
ingu með höfðinu. »M. de Perrencourt er
gestur vor«, mælti konungur, »hann má
gera eins og honum líkar«. Þegar M. de
Perrencourt hafði fengið þetta leyfi,
lagði hann aðra hendina á borðið og
beygði sig yfir það í áttina til mín, svo
sagði hann hægt og skýrt en alveg á-
herzlu- og æsingarlaust: »Konungurinn
var þreyttur af vinnu og alvarlegum um-
ræðum, og af gæzku sinni veitti hann því
eftirtekt, að eg var það líka. Svo bað
hann vin minn og sinn trúa þegn, mr.
Darrell, sem stendur hérna hjá yður, að
sækja fyrir sig flösku af víni, og mr.
Darrell kom með flösku, en hann sagði að
kjallari konungsins væri lokaður, svo
hann yrði að biðja konunginn að taka til
þakka með flösku frá sér, sem væri gott
franskt vín, eins og það, er konungi þætti
bezt, og eins og það, sem hann mundi
hafa á borðum síðar í kveld, þegar kon-
ungur ætlaði að gera honum þann heiður
að vera gestur hans. — Hann lét það
fylgja með, að vinur sinn, Símon Dal,
hefði sent sér vínið, og að honum mundi
finnast það heiður fyrir sig, ef konungur-
inn vildi drekka það«. »Hvað? Þá er það
mitt eigið vín!« mælti eg og gat nú ekki
varist að brosa. »Hann sagði þá satt?«
spurði Perrencourt skarplega — »það er
yðar vín, sem þér hafið sjálfur sent mr.
Darrell?« »Alveg rétt, sir«, svaraði eg.
»Mr. Darrell hafði ekkert vín, svo eg
sendi honum nokkrar flöskur með þjóni
hans«. »Og þér vissuð til hvers hann ætl-
aði að hafa það?« Eg var búinn að
gleyma því, sem Robert hafði sagt mér,
svo mér varð orðfall eitt augnablik. Hann
horfði vandlega á mig. »Eg held, að Ro-
bert hafi sagt eitthvað um, að mr. Darrell
byggist við að hafa konunginn í boði hjá
sér«, sagði eg svo. »Hann sagði yður
það?« spurði hann hvasst. »Já, eg man
það!« svaraði eg, og var nú algerlega orð-
inn ringlaður út af þessari yfirheyrslu á
undan svo einfaldri athöfn, sem það var
að láta mig tæma einn bikar af rnínu eig-
in víni.
M. de Perrencourt sagði ekkert frek-
ara. En hann starði á mig með undrandi
og rannsakandi augnaráði. Þetta augna-
ráð hans gerði mig ennþá meira ruglaðan
og eg litaðist ósjálfrátt um við borðið. Á
augnablikum eins og þessu er það stund-
um, að athyglin beinist að einhverju mjög
smávægilegu atriði í umhverfinu, og nú
tók eg fyrst eftir, að nokkrir dropar
höfðu runnið úr bikarnum niður á borð-
ið, og þar sem vínið hafði komið á
fágaða plötuna, var glansinn horfinn, og
blettirnir líkt og ryðbrunnir. Mér flaug
ósjálfrátt í hug, að það væri skrítið, að
vín hefði þessi áhrif á fágaða eik. — En
á næsta augnabliki gleymdi eg þessu þó
aftur, því konungurinn kallaði í byrstum
skipunarrómi: »Drekkið þér, sir!« Mér
varð svo hverft við, að eg helti nokkrum