Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 4
146
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
skall á, eirði hann hvergi. Og nú var
hann lagður á staS út í heiminn. Hvert?
Það vissi enginn. Ef til vill í stríðið, ef
land hans væri eitt þeirra, sem þar áttu
hlut að máli. Hann talaöi íslenzku hægt
og gætilega og furðu rétt, en með greini-
legum erlendum framburði og áherzlum.
Hann hafði verið óvenju fáorður á leið-
inni og því meir sem lengra dró frá ís-
landi. Ásgeir hafði veitt þvi eftirtekt, að
Ronum varð eigi svefnsamt á nóttunni,
og var hann þó eigi sjóveikur. Þeir sváfu
þáðir í sama klefa. Meðan landsýn var
hafði gamli maðurinn sífellt staðið uppi
og horft til lands. Og enn þá fór hann
upp ööru hvoru og starði í sömu áttina.
Þeir stóðu stundarkorn í stigaopinu og
jituðust um. Svo fóru þeir ofan aftur. —
iSjóinn lægði. Bylgjurnar teygðu úr
sér og breikkuðu, og allt hafið varð
smám saman eins og víðáttumikið lág-
lendi með ávölum ásum og grunnum,
hreiðum dölum. Seint um kvöldið var bú-
izt við landsýn á Hjaltlandi. Tunglið óð
í skýjum. í norðvestri tók að birta í lofti,
og brá fyrir daufum norðurljósum.
Eftir kvöldverð gengn þeir upp á þilj-
ur báðir, Ásgeir og Schultze, sér til
hressingar. Tunglið merlaði sjóinn og
var eins og bráðið gull í öldugárunum og
kjölfarinu.
Þeir staðnæmdust við stjórnborðs
hleragálga og litu báðir ósjálfrátt til
norðvesturs. »Vagninn« var hátt á lofti,
og pólstjarnan sást í skýjarofi. Niðri við
sjóndeildarhring brunaði norðurljós upp
á himininn. Það var eins og stórfenglegt
hveragos á að. líta. Ljósgos, sem flæddi
út yfir himininn og bliknaði smám sam-
an. Sýnin hreif þá báða, þótt eigi væri
hún nema svipur hjá sjón á móts við
það, er þeir hofðu oft séð heima á ís-
landi. En nú var eins og hugarástand
þeirra og sálnæmi gerði þá móttækilcgri
fyrir fegurðinni.
»Þetta cr síðasta kveðjan frá íslandi«,
sagði Ásgeir hrifinn. »Er þetta ekki fall-
egt, mister Schulze?«
»Jú, fallegt! Það er meira en fallegt!
Það er — er wunderschön\« mælti gamli
maðurinn alvarlega.
»Hvað það er nú annars skrítið að
fara að heiman í fyrsta sinn og sjá land-
ið sitt hverfa svona«, sagði Ásgeir.
»En það er þó þitt land, og þú færð að
sjá það aftur. — En ég —? Ég get sagt
eins og ykkar skáld: -— Nú er horfið
Norðurland, nú á ég hvergi heima«.
»En eruð þér þá ekki á leiðinni heim
til yðar?«
»Heim! — Nei, ég á hvergi heima«.
»Þér farið þó heim til ættingja yðar?«
»Ég á enga ættingja«.
»En vini?«
»Á heldur enga vini«.
»Hafið þér þá aldrei átt neina ætt-
ingja og vini?«
»Jú, ég hef átt þetta allt saman. Ætt-
ingja, vini, konu, börn, heimili. Ég hef
verið ríkur, hamingjusamur. — En ég
missti það allt! — Allt!«
»Því voruð þér þá ekki kyrr á ís-
landi?«
»Gat það ekki. —- Varð að missa það
líka. örlögin ráða. Þau kalla. — Akk-
hja!«
»En hvert farið þér þá núna?«
»Eitthvað. Eitthvað út i heiminn. Eða
þá út úr honum. — Það er vegurinn vor
allra«, mælti gamli maðurinn eins og við
sjálfan sig.
»Já, við skulum þá verða samferða«,
sagði Ásgeir glaðlega. »Fyrst til Noregs,
og síðan eitthvað út í heiminn! — Ég
er frí og frjáls og vil fara víða!«
»Já, vinur minn, þú ert Wandervogel
eins og við hinir. — Við erum allir far-
fuglar fyrir augliti Guðs. Við leitum og
þráum og finnum ekki það, sem við