Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 42

184
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»En Marteiam! hví ertu búinn að
kveikja, maður. Nú vekurðu barnið aft-
ur«.
»Ég þarf að sjá hve mikið ég hef meitt
míg«.
»Þér væri nær að gæta að stólnum, ég
er viss um að þú hefur mölbrotið
hann. Vesalings kötturinn, þú hefðir
hæglega getað.....«
»Við skulum ekki tala meira um ans-
vítans köttinn. Ekkert af öllu þessu hefði
þurft að koma fyrir, ef María hefði ver-
ið hér og gert sín verk. Það er ekki síður
henni að kenna en mér, að.......«
»Marteinn! Skammastu þín að tala
svona? Það er grátlegt að þú skulir ekki
geta gert svona lítið til gagns núna, þeg-
ar blessað barnið okkar er aðfram.......«
»Ég skal gera alt sem í mínu valdi
stendur. Ég skal sækja gæsafeitina, hvar
er hún?«
»Hún stendur á ofninum í barnaher-
berginu, láttu Maríu rétta þér hana«.
Ég sótti feitina og lagðist svo útaf aft-
ur. Enn kallaði hún til mín:
»Marteinn. Mér fellur illa að þurfa að
ónáða þig, en hér er svo kalt, að ég þorí
ekki að bera feitina á blessað barnið.
Geturöu ekki kveikt upp i ofninum.«
Ég fór á fætur og kveikti í ofninum,
setti mig síðan á stól, úrvinda og utan
við mig.
»Marteinn. Hvað hugsarðu að sitja
þarna í kuldanum og verða svo kannske
veikur. 'Blessaður legðu þig útaf aftur«.
Þegar ég var að leggjast útaf, sagði
hún:
»Þú hefðir átt að gefa barninu inn
áður«.
Ég gerði það. Konan mín afklæddi nú
telpuna og smurði hana í gæsafeiti. Ég
var rétt að segja sofnaður, þegar hún
kallaði en einu sinni.
»Marteinn. Hér er súgur. Það er eng-
inn hlutur eins hættulegur sjúklingum,
eins og súgur. Þú verður að færa rúmið
nær ofninum«.
Ég gerði sem fyrir mig var lagt, en
flæktist aftur í reflunum svo að mér rann
í skap, reif þá af og kastaði þeim í ofn-
inn. Konan mín stökk upp úr rúminu, til
þess að bjarga dulunum en varð of sein..
Við yrtumst svo dálítið út af þessu. Síð-
an sofnaði ég fáein augnablik, en á fætur
varð ég enn að fara, til þess að útbúa
grautarbakstur, til þess að leggja á
brjóstið á sjúklingnum.
Eldur logar sjaldnast lengi án þess að
um hann sé hirt. Þrívegis varð ég að
fara ofan úr rúminu á hverri klukku-
stund, til að gæta að eldinum, þrisvar
til að gefa barninu inn og jafnoft til að
hita upp baksturinn og leggja stóra sinn-
epsplástra hingað og þangað á barnið.
Aðra smærri plástra lét ég, hvar sem
auður blettur sást á líkama sjúka barns-
ins okkar. Undir morguninn drapst í
ofninum hjá mér, svo að konan min
skipaði mér að fara niður í kjallara, til
að sækja meira eldsneyti.
»Góða mín«, sagði ég, »þetta er
skrambi þreytandi vinna, heldurðu ekld
að barninu verði nógu hlýtt innan í öllu
þessu, ef við nú bætum einum heitum
bakstri við....«
Lengra komst ég ekki, því að hún
greip fram í fyrir mér af miklum móð.
Ég sótti eldivið niður í kjallarann og
bálkynti svo ofninn og fleygði mér að
því búnu upp í rúmið örmagna af þreytu,
steinsofnaði og háhraut eins og uppgefa-
um manni er lagið.
Þegar liðiö var Iangt fram á morgun
vaknaði ég við að gripið var í öxlina á
mér. Ég leit upp. Konan mín glápti á
mig, orðiaus og undrunarfull. Loksins
gat hún þó stunið upp:
»Nú er úti um allt! Alveg úti urn alR