Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Qupperneq 5

ÁSGEIR UNGI
147
leitum aö. — En þráin sleppir okkur
ekki, og við höldum áfram að leita«.
»Já, við erum eins og gömlu væringj-
arnir , mælti Ásgeir. Og ég vil líka vera
væringi! Fara víða, sjá margt, lifa líf-
ið og halda svo heim aftur. Eitt stór-
skáldið okkar segir svo fallega:
»Sé hólmanum borin sú fjöður, sem flaug-,
skal hún fljúga endur til móðurstranda.
Því aldrei skal bresta sú trausta taug',
sem ber tregandi heimþrá hins forna anda...«
Og svo segir hann að lokum:
»og í vöggunnar landi skal varðinn standa.«.
»Já, þetta er dásamlegt — Wunder-
bar! — Landið og tungan! Mér leið vel
þar hjá ykkur. Og ég var farinn að
halda, að þar fengi ég að deyja í friði
og finna þá hvíld sem ég þráði. En —
nei. Það er kallað á mig. Ég verð að
fara. Guð veit hvert. Bara fara! —
Svo bætti gamli maðurinn við lágt og
innilega:
»íslandt, blessaða landt! Hjartans þakk-
ir fyrir allt! — Fyrir öll þessi ár, sem
ég hef dvalið hjá þér. Mér hefur liðið vel
hjá þér »Fjallkonan fríd«. Guð blessi
þig'!«
Röddin var hlý og klökk. Það var eins
°g gamli maðurinn mælti þessi orð viö
sjálfan sig.
Ásgeiri varð örðugt um mál. Hann
gekk því yfir á bakborða og vatt sér upp
á stjórnpallinn. Hann ætlaði að spyrja
stýrimann hvað hann héldi um það,
hvort »Gnúpa-Bárður« myndi verða tek-
lnn inn til Leirvíkur eða Kirkjuvogs til
skoðunar.-------
Skömmu síðar kom Ásgeir ofan aftur.
var Schultze horfinn af þiljum. Ás-
geiri varð einkennilega hverft við, en
þóttist þó viss um, að hann hefði farið
ofan í klefa þeirra aftur. Ásgeir hljóp
því niður í lyftingu og inn í klefa sinn,
en þar var hann ekki. óttinn gi*eip Ás-
geir um hjartað. Hann hljóp upp aftur
og fram í hásetaklefann, þótt hann vissi
vel, að Schultze væri alls ekki þar, -— og
þaðan aftur á og ofan til skipstjóra og
vakti hann. —- Ásgeir var með öndina í
hálsinum:
»Schultze er horfinn! Hann er hvergi
á skipinu! Við vorum báðir uppi áðan
og hann talaði þá svo undarlega«.
Skipstjóri reis upp og leit alvarlega á
Ásgeir.
Ertu alveg viss um þetta?«
»Já, ég er búinn að leita hans alls-
staðar!«
Skipstjóri var skjótur að klæðast. Lét
hann síðan kalla á stýrimann og talaði
við hann í hljóði. Síðan gengu þeir báð-
ir saman upp á stjórnpall.
»Gnúpa-Bárður« lyfti sér þungt á bár-
unni, er honum var þversnúið upp í, og
stakk síðan stefninu í sjóinn. Síðan fór
hann með hægri ferð allmarga hringi,
stærri og smærri, og var gáð vel á bæði
borð. Svo stefndi hann í austurátt með
fullri ferð.
Undir miðnættið leiftraði sterkt blik-
Ijós úti við hafsbrún lítið eitt á bak-
borða. Það var landtökuviti á Hjalt-
landi.
Ásgeir ungi stóð lengi aftur á, aleinn,
og starði í norðvestur. Hugur hans stóð
kyrr. Einkennileg tilfinning gegntók
hann allan. Einhver sársaukablandinn
söknuöur, sem hann gat enga grein gert
sér fyrir. Það var eins og hann hefði
misst einhvern nákominn sér. Og hon-
um fannst allt í einu, að Schultze gamli
hefði verið sér einhvernveginn svo and-
lega náskyldur. Já, ef til vill einasta
raunverulega skyldmennið, sem hann
hefði nokkurntíma átt, — að undan-
skilinni móður sinni, sem var fátæk
ekkja á Vestfjörðum.
Loksins rankaði Ásgeir við sér og fór
19*