Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 43

BARNAVEIKIN
185
saman! Bamið ljggur í svitabaði. Hvað
á til bragðs að taka?«
»Æ, hvað þú gerðir mér bilt við. Ég
veit ekki hvað gera skal. Það væri ef til
réttast að taka Pálínu upp úr rúminu og
halda á henni dálitla stund í súgnum, svo
að ögn gæti svalað um hana«.
»Þú hlýtur að vera genginn frá vitinu.
Farðu til læknisins. Það má ekki draga
það eitt augnablik. Þú verður að fara
sjálfur. Segðu að hann verði að koma,
dauður eða lifandi.....«
Ég rak vesalings lækninn á fætur, þó
hann veikur væri, og af stað- með mér.
Hann leit á telpuna og sagði að hún væri
ekki dauðvona. Það gladdi mig mjög að
heyra, en konan mín ætlaði að ganga af
göflunum af reiði, rétt eins og læknirinn
hefði stórmóðgað hana. Hann sagði að
hóstinn kæmi af því, að einhver ögn
hefði hrokkið ofan i barkann á barninu.
Þegar hann hafði sleppt orðinu, hélt ég
helzt, að konan mín ætlaði að reka hann
á dyr, svo æf varð hún. Læknirinn
kvaðst ætla að gefa barninu meðal til að
auka hóstann, svo að það gæti hóstað
upp því, sem í því stæði. Að því búnu
fékk barnið snarpa hóstakviðu, og
hrukku þá upp úr því nokkrar tréflísar.
»Barnið hefur ekki barnaveiki«, sagði
læknirinn, »það hefur líklega nagað
spýtu eða eitthvað þessháttar, og þá hafa
ofboðlitlar viðartægjur hrokkið ofan í
barka þess. Þetta kemur ekki að neinni
sök«.
»Nei, þvert á mótk, sagði ég, »terpen-
tínan í furuvið kvað vera svo einstaklega
góð við ýmsum barnakvillum. Konan mín
gæti sagt yður greinilegar u:n það allt
sa:r.an«.
En konan mín vildi ekkert um þetta
^ala. I-Iún sagði ekki eitt einasta orð, En
fauk fokvond út úr stofunni og skellti
hurðinni, svo að bergmálaði í húsinu.
Þetta litla atvik úr sambúð okkar
hjónanna hefir orðið okkur minnisstætt,
líklega verðum við aldrei svo gömul að
við gleymum því, en þrátt fyrir það
forðumst við eins og heitan eldinn að
minnast nokkurntíma' á það. Því að öðru
leyti hefir okkur alltaf komið ágætlega
saman.
--------------------------
ÞAU FUNDUST . . .
Þau fundust fyrst á vori,
er fjör í æðum hló,
en eldur brann í æðum
og ást í hjörtum sló.
Um dýra sumardaga
þau drukku munarveig
og leiddust heim í húmi
af himni sól er steig.
Eitt kalsakvöld um haustið
þau kvöddust út við strönd,
þau höfðu rætt í hita
hvert halda skyldi um lönd.
Hún lagði leið í austur
— hún lá í sólarátt ...
og hreppti gull og gæfu,
var glöð og lék sér dátt.
Hann valdi vesturleiðir
— og varð á eftir sól —
hann hreppti harm og skugga
á hjarta tíðum kól.
Og hvíldarlaust í horfið
þau halda daga og ár. —
-----Eiga þau eftir að mætast
áður en lokast brár.
Einar S. Frimann.
24