Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 31

ÚTI Á HAFI
173
sem honum bjó í brjósti. »Vilhelm! Vil-
helm!« sagði hann loksins og hneig nið-
nr á bekk við borðið, studdi hönd undir
kinn og grét eins og barn. Hinir við-
stöddu urðu mjög hljóðir allt í einu, þeir
-komust við af því, að sjá karl gráta, en
síðan hrópuðu þeir hátt og með miklu
fjöri: »Húrra fyrir Tom!«
Karl stóð upp, hann nagaði neðri vör-
ina og titraði alltaf. Svo rétti hann Vil-
helm höndina. »Vilhelm«, sagði hann, »ef
ég gleymi þessu, sem þú hefur mér gert,
þá hefur þú rétt til að segja að Tom
gamli hafi verið óþokki!« Hann fékk eigi
- sagt meira, því gestirnir umkringdu
hann á allar hliðar með heillaóskir sínar.
Karl efndi orð sín. Hann varð ágætur
gestgjafi og ávallt í sínu góða skapi. Hús
hans var ávallt full frá því snemma á
morgnana og og fram á nótt. Vilhelm
hafði í fyrstu óttazt, að karl mundi
drekka meira en góðu hófi gegndi, því að
hann vissi að Tom var hneigður fyrir
grogg, en karl virtist vera orðinn um-
breyttur. Þegar kunningjar hans voru að
erta hann á því að hann drykki minna
en áður, þá var hann vanur að segja, að
sá sem sæti við stýrið yrði að hafa. vit
í kolli, og að skip, sem hallaðist, gengi
illa undan vindi. »Það er líka heppilegt
að ég bragða sjaldan groggið sjálfur,
því að annars myndi mér þykja það allt-
of gott handa ykkur. Bara í einu atriði
breytti hann á móti vilja Vilhelms. Frá
þei mdegi að hann tók við veitingahús-
inu, þéraði hann ávallt Vilhelm og nefndi
haim herra Hansen. Allar aðfinningar
Vilhelms voru árangurslausar. Karl var
vanur að svara: »Nei, það dugir ekki
lengur, Vilhelm, að ég segi þú við þig,
®n leiðrétti óðara þessa villu, sem hann
oviljandi gerði sig sekan um.
í hvert skipti, er Vilhelm heimsótti
hann, glaðnaði mjög mikið yfir karli.
^*egar árið var liðið, og Vilhelm spurði
Tom hvernig honum geðjaðist að atviimu
sinni, deplaði hann augunum ánægjulega
og svaraði: »Ég hef farið yfir skipsdag-
bók mína og álít, herra Hansen, að ferð-
in hafi verið góð«.
Nokkrum árum seinna lagði Vilhelm
af stað í aðra ferð, sem var skemmtilegri
en hin fyrri. Það var brúðkaupsferð
hans, og naumast er hægt að ímynda sér
hamingjusamari hjón en þau Vilhelm og
önnu.
Að faðir hennar hefði eitt sinn sótzt
eftir lífi Vilhelms, fékk Anna aldrei að
vita, því að Tom, sem einn vissi það,
myndi fyrr hafa látið lífið, en að tala
um það við nokkum mann, og aðrir, sem
höfðu óljósan grun um það, dirfðust ekki
að láta þann grun í Ijósi.
Endir.
I) á i n ?
Oft vorar seint á okkar kalda landi
andsvalir vindar fella veiku stráin,
vorperlan fagra frýs og liggur dáin,
flestvirðiststefna beint að lífsins grandi.
Eins fer um mannheim dapur dauðans
andi,
djúp verða sárin, mörgum vöknar bráin,
þegar við lítum liðinn, fölvan náinn,
lífsins oss virðist slitið hinnzta bandi.
Þóflytjumstvér við hvern einn hríðardag
og hélunótt, er aftur fer að morgna,
áfram til vorsins, einhver fáein spor.
Svo yrkir dauðinn sjálfur lífsins lag
— þvílætég gjaman sorgartárin þoma—-
hann hefir flutt þig — inn í eilíft vor!
Einar S. Frímann.