Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 24

166
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Ætli þetta geti staðið lengi yfir, ósk-
ar ?«
»Nei, Mona«.
»Aðeins nokkrar mínútur«.
»Og síðan verðum við saman um ei-
lífð?«
»Já, um eilífð«.
»ó, þá gerir það ekkeif; til, þótt ég
verði að þjást nokkur augnablik, þegar
ég fæ að vera hamingjusöm með þér til
eilífðar«.
Hún er ekki hrædd lengur. Fyrir fót-
um þeirra liggja lyngþaktar brekkur,
sem hallar ofan að þverhnýptum sjávar-
hömrunum. Þau taka aftui' höndum sam-
an og halda áfram. Það eru tár í augum
þeirra, en enn fremur endurskin af ljósi
himinsins.
Fám mínútum síðar standa þau á
hamrabrúninni. Hún skagar út í sjóinn,
sem í stöðugu hviklyndi sýður og ólgar
sjötíu fetum fyrir neðan þau. Sólin er
að koma upp, og himininn ber eldrauðan
lit í austri. Ekkert er að sjá, nema haf
og himin, og ekkert hljóð heyrist, nema
máfagarg frá klöppunum fyrir neðan.
»Þetta er víst staðurinn?«
»Já, hér er staðurinn, Mona«.
»Eigum við þá að framkvæma ákvörð-
un okkar?«
»Já, við skulum gera það, Mona«.
Þessi tvö börn hins mikla, sameigin-
lega föður, rekin út úr mannfélaginu og
stíað sundur í lífinu, og sem nú leita
dauðans til þess að sameinast, fara nú
sameiginlega yfir helgisiðalög þess
dauða, er þau hafa valið sér.
Fyrst krjúpa þau úti á hamrabrún-
inni og lesa bænina:
»Faðir vor, þú sem ert á himnum...
Gelieiligt wird dein Name...
Fyrirgef oss vorar skuldir...
Svo sem vér og fynrgefum vormn
skuldunautum...«
Svo standa þau upp, snúa upplyftu
höfði til hafsins, taka saman höndum og
syngja sáhna sína:
»Jesu, lover of my soul...
Lass mir an dein Brust liegen...«
Síðan hneppir óskar frá sér frakkan- -
um, tekur hið langa belti sitt af sér, og
þau binda sig saman. Þau standa nú
brjóst við brjóst, hjarta við hjarta og
horfast í augu.
»Nú er stundin komin, óskar«.
»Já, stundin er komin, Mona«.
»Nú get ég kysst þig«.
Hann leggur handlegginn ástúðlega
utan um hana og kyssir varir hennar.
Hún kyssir hann einnig. Það er fyrsti og
síðasti kossinn þeirra.
»Guð blessi þig, af því að þú elskar
mig, óskar«.
»Guð blessi þig líka, Mona. Og vertu
sæl!«
»Nei, við kveðjumst ekki. Sjáumst
aftur!«
»Já, sjáumst aftur!«
Sólin rennur upp við sjóndeildarhring-
inn í geislandi dýrð. Víðáttumikið hafið
syngur sinn óendanlega söng. Hamra-
brúnin er auð.
Einni stundu síðar, þegar sólgeislar
morgunsins leika á öldunum undir blá-
um himni, siglir eimskip í suðurátt,
skreytt veifum og fánum stafnanna á
milli. Það er þéttskipað hermönnum, sem
standa í röðum við borðstokkinn, til þess
að geta séð þorpinu hinum megin við
höfðann bregða fyrir.
Frá björgunarbátastöðinni við Peel
heyrast háir brestir í púðurflugu, sem
send er í loft upp. Lúðrasveitin á eim-
skipinu fer að spila, og hermennirnir
taka undir af fjálgleik með viðkvæmni:
»Keep the home — fires burning...
Till the boys come home...«