Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 25

MONA
167
Litlu síðar hringja kirkj uklukkurnar.
Hærra og hærra, hraðar og hraðar
hringja þær, eins og þær vildu hringja
hinn gleðilega boðskap upp í háan, blá-
djúpan himingeiminn:
FRIÐUR! FRIÐUR! FRIÐUR!
NIÐURLAG.
Queenstown, apríl 1919. — Fyrir viku
síðan fundu nokkrir sjómenn frá Kin-
sale, sem voru að sigla heim snemma
morguns, lík af ungum manni og ungri
stúlku, sem voru saman bundin og rak til
hafs. Við rannsóknir hefur það komið
í ljós, að ungi maðurinn var Þjóðverji
af góðum ættum, sem til skamms tíma
var gæzlufangi í herbúðunum við Knoc-
kaloe á eynni Man, og unga stúlkan átti
heima á eynni, þar sem hún var vel
þekkt og virt fyrir góðar dyggðir. Hún
átti heimili rétt við herbúðirnar, sem
heitir Knockaloe.
Það var almennt kunnugt, að þau tvö
höfðu borið mikla ást hvort til annars,
þrátt fyrir mismunandi þjóðerni, og að
ungi Þjóðverjinn hafði, eftir að vopna-
hléð var tilkynnt og fangana átti að
senda heim til ættjarðar sinnar, haft
mikið fyrir að fá að vera kyrr i Eng-
landi með þessari ungu stúlku, sem hann
viJdi kvænast, og síðan leitað leyfis til
að hafa hana með sér til Þýzkalands.
Þegar hvorttveggja misheppnaðist, sótti
á hann mikið þunglyndi, sem auðsjáan-
lega hefur líka náð tökum á ungu stúlk-
unni og orðið orsök að dauða þeirra.
Ungi maðurinn var í hópi þeirra
fanga, er síðastir skyldu yfirgefa her-
búðirnar, en er brottfararstundin kom,
var hann horfinn, og síðar urðu menn
þess varir, að ungu stúlkunnar var líka
saknað. Menn vita ekki, hvar þau hafa
leitað dauðans, en þess er getið til, að
að þau hafi varpað sér í sjóinn af klett-
inum við Contrary, vestasta höfðanum
á Manareyju, og að Golfstraumurinn,
sem streymir þar rétt fram hjá eynni,
hafi borið þau með sér yfir að vestur-
strönd írlands, þar sem þau fundust.
Sjómönnunum frá Kinsdale, sem
eru einfaldir menn, en auðugir af ímynd-
unarafli og oft mjög trúhneigðir, og
telja marga þjóðflokka nátengda sér, —
íra, Skota, Frakka og jafnvel Þjóðverja
— hefur orðið mikið um örlög þessara
elskenda, þar sem ást þeirra var dauða-
dæmd af hatrinu milli hinna tveggja
þjóða. Fyrir fáum dögum síðan báðust
sjómennirnir leýfis um að mega jarða
líkin, og í gær fór jarðarförin fram.
Sem grafreit völdu þeir toppinn af Cape
Clear, sem snýr út að Atlantshafi. í dag
hafa þeir byggt háa vörðu á leiði þess-
ara óhamingjusömu ungmenna, og hún
verður í framtíðinni hið fyrsta, er far-
þegarnir á stóru gufuskipunum, sem
koma frá nýja heiminum til hins gamla,
fá að sjá, og hið síðasta, er þeir menn
sjá, sem yfirgefa gamla heiminn og ferð-
ast yfir um til hins nýja heims.
The Times.
Ástin er stei’k eins og dauðinn. Af-
brýðin er grimmúðug eins og gröfin, —
— mörg vötn geta ekki slökkt ástina, og
yfir hana geta ekki vatnsföllin skolað.