Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Síða 7

ÁSGEIR UNGI
149
ingsolíuna í gufuvéla-skrokknum, svo
bullan tók að verða óþétt eftir nokkurra
klukkustunda ferð. Svo jókst lekinn, unz
vélin hætti að hreyfast. Skipið stöðvað-
ist. Og svo komu kafbátarnir! — Hættan
gat mætt manni, hvar sem var. í njósn-
araugum á strætum og gatnamótum —
jafnvel hérna í Björgvin, borg friðar-
ins og fegurðarinnar. — — —
Utan Þýzkubryggju kom ungur maður
siglandi gegnum mannþröngina. Upplits-
djarfur og glaður á svip. Áhyggjulaus.
Hann átti bersýnilega sjálfan sig og
ekkert annað. Æsku sína og lífsgleði.
Yfir honwn hvíldi enginn skuggi ótta
né skelfingar. í kjölfar hans sigldi eng-
inn dulbúinn óvinur. Hann var fleygur
og frjáls. — Ásgeir ungi brosti og blístr-
aði lágt og glaðlega íslenzkan lagstúf:
»Allar elfur vaxa«. — Vorið var að
koma. Það lá í loftinu. Hann var líka
glaður. Allt gekk að óskum og heimur-
inn var stór og víður og dásamlegur.
Ásgeir var að koma frá skrifstofu B.
D. S. — farþegadeildinni. Þar var hann
nú fastráðinn þjónn á 1. farrými á hinu
nýsmíðaða farþegaskipi félagsins, »,M-
piter«, sem nú lá tilbúið í Gautaborg.
Skip þetta átti nú að setja í vikulegar
Engiandsferðir — Björgvin — New-
castle. Og með morgunlestinni 8.15 átti
öll skipshöfnin að leggja á stað til
Gautaborgar og sækja skipið.
Ásgeir ungi kippti höndunum upp úr
frakkavösunum og smellti fingrunum út
í loftið á báða bóga og blístraði hátt.
Hár og þrekinn lögregluþjónn nam stað-
ar hinum meginn við götuna, sneri sér
við og leit hvasst á hann. Ásgeir fann
aug-naráðið, leit við, bar hendina upp að
húfunni og brosti. Lögregluþjónninn
svaraði kveðj unni og hélt svo áfram út
eftir. Það var ekkert athugavert við
þennan unga og laglega pilt — nemá
æskan tóm. Og lögregluþjónar hafa líka
verið ungir.
Ásgeir ungi gekk beint á skrifstofu
»Dagblaðsins. Hann vissi, að Björn
Bergss hafði næturvöku þessa vikuna.
Ásgeir hafði leitað til hans, undir eins
og hann kom til Björgvinjar, ókunnug-
ur og félítill, og Björn hafði svo útvegað
honum þessa stöðu hjá Björgvinjar Eim-
skipafélaginu. Og nú var allt klappað
og klárt. Húrra! Ásgeir átti bágt með
að halda sér við jörðina. Á morgun með
járnbrautinni yfir fjöll og firnindi upp
á milli jökla og reginfjalla og svo til
óslóar og alla leið til Svíþjóðar! Og síð-
an sjóleiðina þaðan og til Björgvinjar,
með nýju, skrautlegu farþegaskipi!
Stærsta farþegaskipi félagsins! Og svo
til Englands í næstu viku. Newcastle on
Tyne. — Tínarsmiðjur! Þar sem »stáls-
ins steypireyður stingur sér hið fyrsta
kaf«. Húrra! Húrra!
Og Ásgeir ungi smellti fingrum á ný
og heilsaði öðrurn lögregluþjóni og af-
vopnaði hann með brosi sínu og æsku.
•—- Lífið var tra-la-la! Já, svo sannarlega
var það það! — Átján ára og kvöldsól
og »Júpíter« og jöklar og járnbraut og
Tínarsmiðjur! Hamingjan góða. En hve
það var dásamlegt að vera til! Að lifa!
Já, Guð blessi Drottinn! Hve þetta var
dásamlegt allt saman! — — —
Björn Bergss sat með símaklafann á
höfðinu og »tók ósló«, þegar Ásgeir kom
inn. Hraðritarinn var ekki kominn.
Klukkuna vantaði 10 mínútur í níu.
Einkafréttaritari »Dagblaðsins« í ósló
hafði óvenju miklar fréttir, og tíminn
var stuttur. Björn benti Ásgeiri á sæti,
en sleppti þó ekki blýantinum, fyrr en
hlé varð á fréttunum. En þá var líka
hraðritarinn kominn og tók við.
Hraðritarinn var ungur maður og
glaðlegur. Hann kom blísti’andi inn og
bauð gott kvöld og tók svo að tína upp-