Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 19

MONA
161
söfnuðinn hlýða knéfallandi á trúarjátn-
inguna, sem presturinn les upp, og end-
urtaka hana síðan eftir honum. Hún get-
ur ekki farið inn, meðan á því stendur,
og bíður því í forkirkjunni.
Börnin úr sunnndagaskólanum, sem
krjúpa hægra megin við prédikunarstól-
inn, hreyfa höfuð sín við og við og gægj-
ast í laumi niður á fötin sín, — þau eru
svo ánægð og hamingjusöm í nýju páska-
fötunum sínum. Hún var líka vön að
vera hreykin og hamingjusöm í páska-
skrúða sínum. Það er næstum því kvelj-
andi. Lífið virðist henni svo fagurt nú,
þegar dauðinn er nálægur.
Þegar raddirnar þagna og hún ætlar að
smeygja sér inn, snýr nokkur hluti safn-
aðarins sér við og horfir á hana. Það
veldur henni kvalar, að þeir hugsa ef til
vill urn hana eins og hina iðrunarfullu,
syndugu konu, sem var vön að standa við
kirkjudyrnar í gamla daga, og hún stað-
næmdist.
Guðsþjónustunni er haldið áfram með
páskasálmum og guðspjalli, og loks hefst
síðasti sálmurinn fyrir prédikun:
»Jesu, lover of my soul,
let me to thy bosom fly...«
Mona hefur þekkt þenna sálm, síðan
hún var barn, og þó er eins og hún hafi
aldrei skilið hann fyrr en nú:
»WhiIe the gatherings waters roll,
while the tempest still is high«.
Án þess hún hafi orðið þess vör,
streyma tárin niður vanga hennar. Pré-
dikunin hefst, og rödd prestsins nær til
hennar, þar sem hún stendur, og bland-
ast saman við klið fuglanna í trjánum
°8' lambajarminn utan úr haganum.
Ræðan er um síðustu daga Jesú, dauða
hans og upprisu, um það, hvernig óvinir
hans hötúðu hann og vinir hans sviku
hann, öll sú óttalega, en þó fagra frá-
sögn.
»Hann hefði getað umflúið dauðann,
en hann gerði það ekki. Hann dó af fús-
um vilja. Hvers vegna? Af því að hann
vissi, að með dauða sínum frelsaði hann
heiminn«.
Jesú dó til þess að sýna mönnunum, að
hið eina, er nokkru máli skipti, var
frelsun sálarinnar. Auðæfi voru einkis
verð, sömuleiðis ættgöfgi eða fátækt.
Jesú lét sig engu skipta, þótt væri hann
hataður og fyrirlitinn, vinalaus og heim-
ilislaus, svikinn af mannkýninu. í hans
augum hafði kærleikurinn einn þýðingu,
og af því að hann elskaði heiminn, dó
hann fyrir hann.
»Og þess vegna koma allar sorgmædd-
ar sálir til hans, eins og þær hafa til
hans komið í þær tvær þúsundir ára,
sem liðnar eru, síðan hann ferðaðist um
hér á jörðunni, — og eins og þær munu
halda áfram að koma til hans, meðan
jörðin er við líði. Hjá honum einum hef-
ur sálin frið«.
Áður en presturinn hefur lýst blessun-
inni, er Mona komin á leiðina heim. Nú
eru engin tár í augum hennar, og í
hjarta sínu finnur hún örugga ró.
Hingað til hefur hún litið á áform sitt
eins og eitthvað, sem hún yrði að biðja
guð fyrirgefningar á. Nú er því annan
veg háttað. Ef Jesú hefur dáið af fúsum
vilja, — ef hann hefur dáið fyrir kær-
leik sinn, hví skyldi hún þá ekki gera
slíkt hið sama? Og ef hann með dauða
sínum frelsaði heiminn, væri þá ekki
fórn hennar söm og hans?
í æstu hugarástandi sínu getur hún
ekki skynjað, að þarna er nokkur munur.
Það, sem hún ætlar sér fyrir, kemur
henni nú ekki fyrir sjónir sem synd,
heldur sem fórn. Ef heimurinn er fullur
hatri af afleiðingum stríðsins, getur
dauði hennar ef til vill frelsað hann.
21