Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 22

164
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
í hálfum hljóöum um það, hvernig þær
ætli sér að frelsa heiminn frá stríði og
hræðilegum afleiðingum þess, með því að
gera hið sama og hann, sem sigraði
dauðann og endurleysti sálirnar, —
fórna lífinu fyrir aðra. En örvænting
þeirra veldur því, að þau finna ekki
muninn.
»Svo að jafnvel þótt kirkjurnar séu
eiiis og þú segir, þá er Jesú þar allt-
af---------«
»Já, já, Jesú er þar, Mona«.
16. KAPITULI.
Klukkan 5 að morgni næsta dags
klifra ungur maður og ung stúlka upp
hálsinn, sem liggur milli herbúðanna og
hafsins.
Það er gráleit birta á himni, síðustu
stjörnurnar eru að hverfa; morguninn
er kyrr. Annað veifið heyra þau hana-
gal frá hænsnahúsinu á n'ágrannabæn-
um og hundagelt fjarst úti i hálfdimm-
unni. Annars heyrist ekkert hljóð, nema
þyturinn í þýðri golunni, sem ætíð líður
yfir jörðina rétt áður en dagar.
Þau ganga hlið við hlið. Þau geta
naumast greint andlit hvors annars, og
þau haldast í hendur til þess að vera
saman. Sakir myrkursins og að nokkru
leyti af öðrum orsökum, sem þau varla
þekkja deili á, ganga þau mjög hægt og
staðnæmast öðru hvoru til þess að draga
andann. Þau .reyna að gera ferð sína
svo langa, sem unnt er. Þetta er líka
hinnsta gangan.
»Fyrirgefðu mér, óskar«, segir Mona.
»Það er ekkert að fyrirgefa, Mona.
Svona varð það að vera«.
»Já, þannig varð það að vera. Það er
víst engin önnur leið ?«
»Nei, það var engin önnur leið, Mona«.
Það hafði verið hljótt í herbúðunum,
er þau gengu þar fram hjá, en þegar
þau eru komin miðja vegu upp á háls-
inn, heyra þau ýmiskonar hávaða frá
skuggalegum staðnum þarna niðri. Þeg-
ar þau líta við, greina þau óljóst, að
eitthvað er á hreyfingu í þriðju deild.
Litlu síðar heyra þau lúðurdyn — það
er síðasti fangahópurinn, sem verið er
að safna saman, og eftir nokkrar mín-
útur heyrist hringing yfirgnæfa hávað-
ann, — nafnakallinu er lokið, og óskars
er saknað.
»Þeir hafa uppgötvað að ég er þar
ekki«, segir hann, og þau staðnæmast
bæði.
Þau eru nú komin upp að kirkjugarðs-
veggnum, þar sem turninn stendur, og
til þess að þau verði ekki séð, þrýsta þau
sér upp að veggnum.
Þau standa um stund í æstri eftir-
væntingu, án þess að mæla orð frá
munni, en rétt á eftir sjá þau dökk-
klædda fangana skipa sér í fylkingu og
halda út úr herbúðunum, undir eftirliti
varðmannanna.
»Þelr hafa hætt við að leita mín«, seg-
ir óskar, og' báðum léttir.
Þau heyra fyrirskipanirnar, sem fjar-
lægðar vegna eru mjög óglöggar, sjá
mennina beygja ofan veginn gegnum
stóru hliðin og út á þjóðveginn. Fyrst
heyrast aðeins tilbrigðalaus hljóð stig-
mældra fótataka á harðri jörðinni, en
er varðmennirnar loka hliðunum að baki
fanganna og hljómur járnhjaranna heyr-
ist í kyrrð loftsins, ljósta fangarnir upp
fagnaðarópi. Það er kynlegt og sam-
ræmislaust óp, eins og væri það knúð
fram af megnri fýrirlitningu, og á eftir
því hefja þeir þverúðarkenndan söng:
»Glory to the brave men of old,
Their sons will copy their virtues bold,
Courage in heart and a sword in hand.«
Fám mínútum síðar hafa trén hulið