Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 18

160
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
inn af þér! Þegar þeir sögðu mér, að
ég hefði fengið Viktoríukrossinn, hló ég
og sagði: »Systir mín væri búin að fá
hann fyrir löngu, hefði hún verið hér«.
Enginn hataði Þjóðverjana eins og þú
gerðir, en nú, þegar þú hefur gefið ein-
um þeirra sjálfa þig.....«
»Rob----------Rob-----------«
»Hvers vegna hugsarðu þér að giftast
honum? Allir álíta það. Pabbi áleit það
líka, og það varð honum að bana«.
Mona reynir árangurslaust að tala.
»Feldu þig, Mona! Feldu sjálfa þig
og smán þína í fjarlægum afkima, þar
sem enginn þekkir þig. Þú hefur marið
hjarta mitt og nú.....«
»Robbie! Robbiek
Hún vaknar við hljóð sinnar eigin
raddar. Geislar rísandi sólar falla á
hana, þegar hún sezt upp í rekkju sinni
í allri sinni öi*vænting.
Þetta var aðeins draumur. Og þó hef-
ur hann sagt henni allt. Nú eru öll sund
lokuð. Svo langt hefur þá vegurinn, sem
hús kaus, flutt hana. Dómurinn yfir ást
hennar er upp kveðinn. Ekki aðeins
heimurinn, heldur og lífið sjálft, er
henni nú lokað. Að þurfa að taka út
hegningu fyrir synd, sem ekki hefur ver-
ið drýgð — það er sannarlega átakan-
legt. Þá er þúsund sinnum betra að
deyja!
Þegar hún spyr sjálfa sig, hvernig
hún eigi að gera það, finnst henni það
allt svo einfalt og lítils vert. Enginn mun
taka það nærri sér, — enginn nema ósk-
ar. Það er honum fyrir beztu, að hún
sé ekki lengur til. Þá getur hann farið
heim á sínum tíma. Hvort í sínu lagi
geta þau komizt leiðar sinnar. Þau hafa
einungis ekki leyfi til að lifa saman, og
þar sem annað þeirra verður að hverfa,
er bezt, að það sé hún.
Það veldur henni sársauka, að óskar
muni þjást. Já, hann mun vérða mjög
hryggur, en tíminn mun græða hann. Og
þegai’ hann er kominn heim og sorgin
yfir missi hennar er hjöðnuð, þá mun
hann ef til vill — af því að hann er svo
ungur og karlmannlegur — hver veit?
-----Nei, það þolir hún ekki að hugsa
um.
15. KAPITULI.
Páskadagur rennur upp, einn þessara
blessuðu morgna á loforðaríkasta tíma
ársins, þegar það eitt, að vera til, felur
í sér nægilega hamingju.
Mona lagar til i húsi sínu og hefur
það á tilfinningunni á meðan á því
stendur, að það sé gert í síðasta sinn.
Þegar hún heldur, að hún sé búin, upp-
götvar hún allt í einu, að hún. hefur ekki
borðað morgunverð. En nú má það einu
gilda. Hún er samt sem áður mjög þyrst,
og svo býr hún sér til sterkt te og drekk-
ur tvo bolla.
Kirkjuklukkurnar eru farnar að
hringja, og hún ákveður að fara í kirkju,
einnig í síðasta skipti. Hví skyldi hún
ekki gera það ? Það er að vísu satt, að
hún hefur í hyggju að gera það, sem
góðir menn mundu leggja þungan dóm á,
en það er þýðingarlaust að hugsa um það
nú.
En hve loftið er milt og veðrið yndis-
legt. Fjólurnar og rósirnar anga, og frá
hafinu berst hressandi, sölt kæla. Og
fuglarnir syngja og kvaka! Já, það er
sorglegt! Það er mjög sorglegt!
Hún verður seint fyrir. Klukkurnar
eru hættar að hringja, og hún mætir
engum á veginum. Hún hafði eytt löng-
um tíma í að skipta klæðum. Hún hafði
verið svo máttfarin og oft orðið að setj-
ast á meðan.
Guðsþjónustan er hafin, þegar hún
kemur að kirkjunni. Gegnum innri hurð-
ina, sem stendur í hálfa gátt, sér hún