Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 28

170
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
mun þykja betra, að deyja með öðrum
heldur en einn saman«. »Nei, nei, svo
langt má það ekki ganga«, sagði Vil-
helm, sem á þessu augnabliki hugsaði til
önnu og fannst hann horfa framan í
hina örvæntingarfullu ásjónu hennar.
»Ætlarðu að hlífa houm?« spurði Tom.
»Ég veit ekki — fyrst verð ég að fá
vissu«. »Hvernig ætlarðu að fá hana?«
»Ég ætla að fara til frænda míns«. »Ég
fer með‘«, sagði Tom; »augu mín eru
skarpskyggnari en þín, og ég skal segja
þér, hvað þau verða vör við, og svo get-
ur þitt eigið höfuð og hjarta gert úr
því, það sem þú vilt«. Vilhelm þagði,
hann sýndist vera að hugleiða eitthvað.
»Það er gott, Tom, komdu með«, sagði
hann og stóð upp. »Ætlarðu að fara
strax til frænda þíns?« »Já«. »Það er
rétt, Vilhelm. Duglegur sjómaður á ætíð
að nota byrinn þegar hann gefst«.
Þeir gengu þegjandi hvor viö annars
hlið að húsi Eltens. Hjarta Vilhelms sló
svo hart og ákaft, að honum varð ósjálf-
rátt að þrýsta hægri hendinni á brjóstið.
Hann óttaðist ekki að finna frænda sinn,
en hann hafði ekki hug til að líta upp í
gluggana til önnu.
Þeir gengu inn í húsið. Nokkrir bók-
haldarar ráku upp undrunaróp er þeir
sáu Vilhelm. Tom ýtti þem frá þegjandi,
og dró Vilhelm með sér, beint að her-
bergi reiðarans. Þeir gengu inn án þess
að berja að dyrum. »Hvað viljið þér?«
spurði Elten önugur; hann hafði ekki
tekið eftir Vilhelm. »Ég kem hér með
upprisinn mann«, sagði Tom. Vilhelm
var kominn inn í herbergið. Elten stökk
upp úr sæti sínu við púltið, hopaði á hæl,
starði á Vilhelm, og titraði á beinunum.
»Þú lifir«, æpti hann, og skalf í honum
röddin. »Já, hann lifir og er heill heilsu«,
svaraði Tom. »Hann óskar af yður einn-
ar útskýringar, þvi......« Hann komst
ekki lengra. Augu Eltens urðu stærri og
stærri, eins og þau ætluðu út úr höfðinu.
Hann fálmaði með höndunum eins og
hann væri að leita að einhverju sem
hann gæti stutt sig við. »Ekki ég, —
ekki ég«, hrópaði hann og bætti við
nokkrum óskiljanlegum orðum, sem hann
stamaði út úr sér, síðan hneig hann nið-
ur. »Hann deyr«, hrópaði Vilhelm ótta-
sleginn. »0, nei, hann deyr ekki svona
allt í einu«, svaraði Tom, hóf upp hinn
máttlausa líkama reiðarans og lagði
hánn á legubekkinn. »Þetta kom reyndar
nokkuð flatt upp á hann«, bætti Tom
við. »Ef hann deyr, þá er það víst, að
fögnuðurinn yfir endurfundunum hefir
ekki drepið hann«. Vilhelm heyrði ekki
þessi orð. Á þessu augnabliki var horf-
in úr hjarta hans öll gremja við frænda
sirin, en í þess stað var hann fullur
hræðslu og kvíða um föður önnu. Hann
kallaði á hjálp, nokkrir skrifarar komu
til og einn þeirra var sendur eftir lækni.
Elten lá alveg hreyfingarlaus með lok-
uðum augum, og varirnar kreistar fast
aftur. »Hann hefir fengið slag«, sagði
læknirinn, þá er hann hafði skoðað hann.
»Hann deyr«, hrópaði Vilhelm. Lækn-
irinn ypti öxlum og sagði:: »Ef hann
fær ekki slag aftur, þá vona ég að engin
hætta sé á ferðum, en umfram allt er
honum nauðsynlegt að hafa næði«.
Elten var síðan borinn inn í sitt svefn-
herbergi. Vilhelm gekk á undan, og þeg-
ar búið var að koma honum fyrir, gekk
hann inn til önnu. Þegar hún sá hann,
hljóðaði hún upp yfir sig, flýtti sér í
faðm hans og grúfði sig við brjóst hans.
Henni fannst hann ekki vera upprisinn
frá dauðum, því hún hafði aldrei trúað
því, að hann væri dauður. Hún lagði
báðar hendur um háls honum og kyssti
hann innilega, hló og grét í einu, því
loksins var hún nú búin að heimta hann
í
úr helju, og hún vissi að þau áttu hvort
annað, og mundu ekki skilja aftur. Á