Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 14

156
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Ásgeir ungi heyrir hróp og köll, er
skipverjar klifra eftir snarbröttu þilfar-
inu í áttina til bátanna. En hann stend-
ur grafkyrr og starir út yfir hafið. Rúm
og tími máist út. Hverfur. Algeimurinn
opnast fyrir sjónum hans. Lífið er eigi
lengur háð lögmáli jarðneskrar tilveru.
Árin eru augnablik. Öll æfi hans, árin
liðnu, eru óslitin sólbjört braut, sem
rennur inn í gullbrúna framundan um
þvert hafið.
»Ég næ þér aftur í kvöld, Gráni minn!
Ég næ þér aftur!« Og Ásgeir ungi brosir
út yfir kvöldblátt hafið.
»Langfonn« legst alveg yfir á bak-
borða, um leið og hún sekkur. öldustokk-
nrinn sker yfirborðið í allri sinni lengd.
Sjórinn nemur staðar sem snöggvast.
Liggur eins og silfurblár, stríður streng-
ur eftir endilöngum öldustokknum.
Augnabliks eilífð. — Ásgeir ungi horfir
á þetta með undrun og aðdáun. Svo
brestur strengurinn. Sjórinn steypist
eins og foss inn yfir þilfarið. Undir skip-
inu opnast ógurlegur botnlaus hver, sem
sjórinn steypist niður í á alla vegu, tæt-
ir sundur allt lauslegt og þyrlar því sam-
an í hamslausa hringiðu. »Langfonn«
sekkur eins og steinn, en um leið verður
geysimikil sprenging á ný. Hrikafagur
vatnsstrókur þeytist gríðarhátt í loft
upp tvístrast í allar áttir og fellur í
hrynjandi gullflóði niður yfir hvæsandi
og sogandi hverinn, sem smá fyllist.
Kyrrist. Og marglit olíubrá breiðist út
yfir sléttan sjóinn.
Kafbáturinn gægist úr djúpi. Turn-
hlemminum er lyft af. Ungur foringi
stingur upp höfði og litast um. Hann
lætur sjónaukann hvarfla og lítur yfir
allt sem hann hafði gert. — Og sjá, það
var harla gott! — Hér var ekkert frek-
ar að hafast að. — í suðvestri þyrlast
þykkir reykjarmekkir upp úr þremur
reykháfum, sem nálgast hraðfari. Kaf-
bátsturninn sígur rólega og hverfur.
— Norðursjórinn er óslitinn blikandi
spegill á ný.
Björn Bergss unni sér ekki hvíldar
daga né nætur. Hann gat ekki trúað því,
að bros Ásgeirs unga væri slokknað.
Horfið úr heiminum. Hann símaði því
og skrifaði í allar áttir. Hafði bréfa-
skipti við norska ræðismenn í öllum
norðursjávarhöfnum. Þaul-las dánar-
skýrslur og eftirlýsingar um týnda sjó-
menn og horfna. Hafði tal af öllum skip-
stjórum, sem um Norðursjó fóru, og
hann náði til. I þrjá mánuði fulla hélt
hann dauðahaldi í vonina. Hann gat ekki
sleppt henni. —
Einn desembermorgun snemma sat
hann og skrifaði fátækri ekkju og barn-
lausri norður á fslandi. Hann var þreytt-
ur eftir nóttina. Dagurinn rann dapur
og ömurlegur. Þykkt í lofti og drunga-
legt. Grátt og kalt, hvert sem litið var.
Hvergi var sólbros í vændum. Það var
eins og gleðin væri þurrkuð út úr heim-
inum.
Björn Bergss reis á fætur, lokaði bréf-
inu, frímerkti það og vó það í hendi sér.
-— En hve svona lítil pappírsörk gat ver-
ið þung! — »Sorgirnar þungar sem blý«,
ómaði eins og dauft bergmál einhver-
staðar djúpt í huga hans. —
Bros Ásgeirs unga var slokknað!