Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 13

ÁSGEIR UNGI
155
Ásgeir ungi þrífur sjónaukann og
fylgir hvíta hestinum. Hugur hans er
heillaður. Hesturinn stefnir sólbrautina
beint heim! Og Ásgeir finnur hugsanir
hans og heimþrá smjúga inn í huga sinn.
Öræfahesturinn íslenzki er heimþráin
klædd í hold og blóð! Úr hafdjúpi og
hættur stefnir hann beint í áttina til
hins fyrirheitna lands kvöldsólarinnar
langt norðvestur í hafi. Honum skeikar
ekki um stefnuna. öll hans þrá og ó-
tamda eðli er honum óskeikull áttaviti,
er hlýðir innstu sálarhræringum hans.
Nú er hann aðeins gullin lifandi rák í
sólgötunni úti á regin-hafi. '■—
Hesturinn hvíti syndir og syndir. Sól-
blikið á björtum sænum er kvölddýrðin
yfir öræfunum heima. Nú syndir hann
síðustu árkvíslina. Snæfell gnæfir sól-
roðið og undrafagurt yfir Vesturöræfin.
Vog ber við bláan kvöldhimininn. Hvítir
svanir fljúga í langri röð hátt uppi.
Senn er hesturinn hvíti kominn að
landi. Grænir bakkarnir blasa við. Ilm-
ur af ungu grasi! Og stóðið kemur
stökkvandi niður að ánni með fjúkandi
fax og hringaða makka. Fremstur er
æskuvinurinn, svartgljáandi villingur,
er hneggjar hátt og glaðlega. —
Hvíti sundgarpurinn lyftist og léttist.
Hann rekur upp hátt og hvellt hnegg,
spyrnir afturfótunum sterklega í árbotn-
inn og tekur tvö — þrjú stór stökk, svo
að hann þurrkar makkann og bakið, al-
veg aftur á lend — og sekkur. — Sól-
brúin slitnar sem allra snöggvast. Norð-
ursjórinn lykst mjúkt yfir hestinn hvíta.
— Svo tengist sólbrúin saman á ný.
Ásgeir ungi hrekkur við. Hann hafði
gleymt öllu öðru, meðan hann fylgdi
hestinum hvíta. — »Nú höldum við báð-
ir heim í kvöld, Gráni minn«, segir hann
ósjálfrátt. Og honum er allt í einu orðið
svo létt um hjarta. Hann veit að hest-
urinn hvíti, sem sökk, er nú kominn
heim í átthaga sína. — Þetta er honum
svo sjálfsögð hugsun og eðlileg. — Hvar
ætti hann svo sem annarstaðar að vera!
—- Dauðinn var aðeins áfangi á lífsleið-
inni. Og lífið sjálft er endalaust landa
milli eins og sólbrúin yfir þvert hafið.
— Gullni hesturinn hvíti!--------
»Langfonn« þverkastar sér allt í einu
yfir á stjórnborða, svo Ásgeir verður að
grípa sér til stuðnings. Skotsnar á bak-
borða ristir kafbátsskjár lognsléttan
sjávarflötinn samhliða skipinu. »Lang-
fonn« þversker og krækir á víxl til að
draga úr hættunni. — Þetta er ef til vill
einn kafbátanna, sem skipið slapp undan
suður í Hoofden. Nú ætlar hann auðsjá-
anlega að gera upp reikninginn!
Þegar kafbáturinn er kominn framhjá
»Langfonn«, þverbeygir hann á stefnu
skipsins. Og nú kemur tundurskeytið allt
í einu brunandi. Það er eins og glóandi
hnífur risti sundur hafflötinn.
Ásgeir ungi verður allt í einu svo ein-
kennilega rólegur. Hann gengur út að
öldustokknum og horfir á þessa undar-
legu sendingu. Hún minnir á fluga, sem
þýtur suðandi fram yfir lognbjarta
fjallafjöru. — Nú eru aðeins fáeinir
faðmar eftir. Skeytið hlýtur að hitta! —
Ásgeir er að hugsa um, hvar það muni
hitta. Hugur hans starfar eldhratt —
kapphleypur við tundurskeytið. Það skal
ekki hitta framar en miðskips! — Ekki
einu sinni svo framarlega. — Það hlýt-
ur að hitta á aftanvert vélarúmið!
Ásgeir ungi er gagntekinn af_ seið-
blandinni eftirvæntingu. Þá tekur skipið
hart viðbragð eins og skotið dýr. Kast-
ast snöggt yfir á stjórnborða, en svo óð-
ar yfir á bakborða aftur. Ægileg spreng-
ing kveður við. Bakborðshliðin er tætt
sundur frá vélarúmi og langt aftur eftir.
»Langfonn« rís að framan eins og prjón-
andi hestur og sekkur hraðfari aftur á
bak á bakborða.
20*