Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 16

158
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Steinsmiðurinn hættir að höggva og
svarar síðan:
»Robbie Craines? Já, ef þér viljið vita
sannleikann, þá fannst það ekki á list-
anum, sem þeir fengu mér«.
»Þeir, — hverjir þeir?«
»Já, það eru biskupinn og prestarnir
og yfirvöldin og þess háttar fólk?«
»En bróðir minn dó þó í stríðinu og
fékk Viktoríukrossinn, var það ekki?«
»Jú, það getur vel verið«.
»Þér vitið það vel. Hvað hefur hann
þá gert, svo að nafn hans sé ekki á list-
anum með hinum?«
Steinsmiðurinn, sem býst til að halda
áfram verki sínu, svarar:
»Það er ef til vill eitthvað, sem einhver
annar hefur gert, sem veldur því, að
hann er ekki talinn með«.
Orðin hitta hana eins og kylfuhögg, og
án þess að segja fleira, gengur hún hröð-
um skrefum burtu- Þegar hún beygir
fyrir hornið út á þjóðveginn, heyrir hún
stutt, gjallandi meitilhljóðin, og í eyrum
hennar hljóma þau sem fyrirboði tor-
tímingar.
Er ætlazt ti-1, að hún og allir þeir, sem
einhverntíma hafa verið henni nákomnir,
séu þurrkaðir út úr minningum lýðsins
um aldur og æfi? Með hverju hefur hún
unnið fyrir þessu, sem nú dynur yfir
hana? Skyndilega blossar áköf reiði upp
í hug hennar, en svo kemur hið venju-
lega úrræðaleysi yfir hana aftur, og hún
fer að gráta.
»Ég fæ ekki skilið, hvernig góðir menn
geta orðið svona grimmúðugir«.
Síðar þenna sama dag streymir um
hana nýr þróttur, — þróttur, sprottinn
af þverúð. óskar segir að vísu, að það
sé stríðið og jafnvel friðurinn, sem hafi
eitrað sálir mannanna, en ef guð hefur
kveikt ástina til óskars í hjarta hennar
og ástina til hennar í hjarta óskars, þá
verður guð líka að hjálpa þeim. Það mun
hann og líka vissulega gera. Jafnvel þó
að hún verði vinnukona og þurfi að þvo
og strita alla daga, hvað þá? Guð mun
einhvern daginn opna augu fólksins, og
þá mun biskupinn, prestarnir og yfir-
völdin blygðast sín fyrir gjörðir sínar.
»Ég er góð stúlka og því munu þeir
blygðast sín«.
Þar sem hún á nú ekki lengur neinar
skepnur, verður hún að fara inn til
þorpsins um kvöldið og kaupa til bús-
ins. Verzlunarfólkið sýnir henni enga
sérstaka kurteisi, en þó gerir hún sér
ekki að góðu, að fram hjá henni sé geng-
ið eða henni sé auðsýnd bein ókurteisi.
Það er orðið næstum aldimmt, þegar hún
hefur lokið innkaupum sínum, og til að
stytta sér leið, gengur hún gegnum hlið-
argötu, þar sem knæpa ein stendur.
Þegar hún kemur að henni, er þar
uppþot og hávaði. Frammi fyrir litlu
húsi með opnum dyrum hefur fjöldi
kvenna og barna safnast saman og hlust-
ar á hræðilegar skammir, sem heyrast
innan úr húsinu. Karlmaður heyrist
blóta, ung kona gráta og gömul kona
kveina og grátbæna.
»Nú, það er þetta, sem herþjónustu-
kaup mitt hefir verið notað til, — til að
skemmta þér og bölvuðum þýzka hórsyn-
inum þínum!«
»Það er ekki mér að kenna, Harry;
ég reyndi að fá aðra stöðu, en það vildi
enginn hafa mig«.
»Nei, og það vil ég ekki heldur. Svona
berðu þig nú að komast út úr húsinu og
það samstundisk
»Slepptu mér, slepptu mér! Ef þú
hreyfir við barninu mínu, klóra ég úr
þér augunk
»Farðu út, skækjan þín! Farðu til hel-
vítis!«
»Harry! Liza! Harry! Harry! Börnin
min góð!« hrópar gamla konan.