Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 23

MONA
165
þessar skug-galegu verur, og þegar þær
beygja fyrir hornið á Patrickskirkj unni,
deyja raddirnar út.
Þeir eru farnir á brott, — til síns eig-
in lands, sem enga þörf hefur fyrir þá
nú. Herbúðirnar, sem hafa verið heim-
ili þeirra í fjögur ár, eru nú mannlaus-
ar. Þarna liggja þær í aftureldingunni
eins og hræðilegt, svart ör, sem teygir
sig yfir græna sléttuna.
Skyndilega grípur Monu ný hug-
kvæmd. Ef til vill geta þau þrátt fyrir
allt sloppið við dauðann. Ef til vill blas-
ir lífið við þeim enn á ný.
»óskar«, hvíslar hún í flýti, »höfum
við ekki möguleika til að flýja eithvað,
þangað sem enginn þekkir okkur, fyrst
að fyrirliðarnir og varðmennirnir eru
farnir?«
»Nei, það er ómögulegt, allsendis ó-
mögulegt, Mona«.
»Já, það er líklega svo«, segir hún, og
þau standa upp til að halda áfram ferð
sinni.
í sama bili, rétt þegar dagsbirtan er
að breiðast yfir, heyrir hún konusöng
berast frá smábýli einu milli þeirra og
hafsins. Hún veit, hver konan er. Það er
ein af fyrrverandi vinnukonum hennar,
sem nýlega hefir gifzt daglaunamanni.
Ef til vill er maður hennar farinn til
vinnu, og hún er nú úti í litla garðinum
■að tína saman egg frá hænunum, sem
hlaupa þar um og klaka. Mikið hlýtur
hún að vera hamingjusöm!
Hugrekki Monu veiklast í bili. Hún
gleymir hinn miklu fyrirætlan gærdags-
ins og harmar það sárt, að fá ekki notið
þeirrar saklausu gleði, er aðrar konur
ajóta.
»Þetta er nú eiginlega synd; finnst þér
það ekki?« segir hún.
»Iðrast þú þess, Mona?« segir óskar
°g snýr sér að henni. En á næsta augna-
bliki hefur hún aftur fengið sálarþrek
sitt.
»Nei, ónei! Það gat ekki öðruvísi ver-
ið, — og svo er það okkar stóra von,
okkar dásamlega hugsun«.
»Já, það er það«, segir hann lágt.
Þau halda áfram upp hálsinn og leið-
ast stöðugt, en nú tala þau aðeins við og
við. Stundum skrikar henni fótur, en
hann styður hana og hjálpar henni. Læ-
virkjarnir hefja söng sinn, og lömbin á
búgarði John Cortletts jarma. Lang-t í
burtu við sjávarsíðuna, í skjóli rauðra
kletta, stendur litla, hvíta þorpið Peel.
Það er liðið að dagmálum, og frá mörg-
um reykháfum sést ljósblár reykur líða
í loft upp.
»óskar, hyggur þú enn, að þegar þetta
allt er um garð gengið og hatrið og
gremjan horfin úr hjörtum mannanna,
að þeir hætti þá að stofna til styrjalda
hver við annan?«
»Já, einhvern tíma í framtíðinni ef til
vill, annars þurrka þeir sjálfa sig út af
yfirborði jarðarinnar, Mona«.
»Og heldurðu, að guð muni taka við
fórn okkar?«
»Það er ég sannfærður um, að hann
gerir, af því að við göngum út í dauð-
annfyriraðra og sleppum öllum kröfum«.
»Já, það gerum við«, segir Mona og
losar hönd sína og gengur áfram með
föstum skrefum.
Þegar þau nálgast hálsbrúnina, heyra
þau djúpan sjávarniðinn, og þegar þau
koma upp á brúnina, blæs saltur, kaldur
vindur í fang þeim. Frammi fyrir þeim
liggur hafið í breiðum hálfhring og teyg-
ir sig frá vestri til austurs kalt, grátt og
hræðilegt.
Mona skelfur, og angistin, sem jafnvel
hinar sterkustu sálir finna til, þegar þær
standa augliti til auglitis við dauðann,
grípur hana sem snöggvast. Með titrandi
röddu segir hún: