Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 39

Mark Twain.
BARNAVEIKIN.
------------Svo að ég haldi áfram sög-
unni, þegar barnaveikin geisaði alls stað-
ar í kringum okkur, og mæðurnar stóðu
á nálum af ótta um sig og sína, þá kall-
aði ég á konuna mína, benti henni á
telpuna okkar hana Pálínu litlu og sagði:
»Góða mín, ef ég væri í þínuum spor-
um, þá léti ég ekki barnið vera að naga
þessa spýtu«.
»En hvað svo sem getur það sakað?«
segir hún, og rétti um leið fram höndina
eftir spýtunni. En kvenfólkinu er svo
farið að það getur engin góð ráð þýðst
mótmælalaust, að minnsta kosti geta
giftar konur það eldci.
Ég svaraði: »Það er nú svona, góða
mín, að það er vísindalega sannað, að af
öllum þeim viðartegundum, sem börn eru
látin naga sér til gamans og hollustu, þá
er furan eitthvert hið allra lélegasta
hvað næringarefni snertir«.
Konan mín, sem hafði þá þegar rétt
höndina út eftir spýtunni svaraði allhús-
bóndaleg í rómnum: »Það er svo sem
auðvitað, að þú hefir betra vit á þessu
en allir aðrir. En læknarnir segja nú
samt, að terpentínan í furunni sé einkar-
góð við bakveilu og sérlega holl fyrir
aýrun«.
»Þá er það ég, sem hef rangt fyrir
mér, ég hélt annars ekki að það gengi
nokkuð að barninu okkar í bakinu eða
^ýrunum, svo að leita þyrfti ráða til
Iseknis...«
»Hver segir að það gengi nokkuð að
barninu í baki eða nýrum?«
»Nú það var á þér að skilja góða mín
að...«
»En það hugmyndaflug! Ég hefi ekki
vikið að því með einu orði«.
»En elskan mín góða. Það er ekki mín-
úta síðan þú sagðir.....«
»Það er alveg sama hvað ég sagði eða
ekki sagði. Barnið má og skal naga spýt-
una eftir vild sinni. Þú veizt það eins vel
eins og ég, að það kemur aldrei að sök.
Hún skal naga spýtuna, og svo er ekki
meira um það«.
»Þú þarft ekki að eyða fleiri orðum að
þessu gæzkan. Ég játa að þú hafir rétt
að mæla, og ég ætla að panta fáein furu-
tré og það úrvalstré, handa börnunum
mínurn, þau skulu ekki þola skort á með-
an«.
»Má ég nú biðja þig að fara inn á
skrifstofu þína og lofa mér aö vera í
friði. Þarna má maður ekki segja nokk-
urt orð, svo að þú byrjir ekki strax að
þrasa og þrefa, þangað til þú veizt ekki
sjálfur hvað þú segir. Enda veiztu það
sjaldnast sjálfur um hvað þú ert að
þrefa«.
»Jæja, látum það nú gott heita, en
annars fannst mér síðasta setningin ekki
vera sem bezt rökstudd, þar sem...«
»Áður en ég fékk lokið við setninguna
var hún öll á bak og burt með barnið.
Þegar ég kom til kveldverðarins var
hún náföl í fráman. »ó, Marteinn! nú er
litli drengurinn orðinn veikur«.
»Barnaveiki?«
»Barnaveiki!«
»Er þá öll von úti?«
»Engin minnsta von! Hvað ætli verði
úr þessu, Marteinn?
Rétt á eftir kom barnfóstran inn með