Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 20

162
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Hún er einungis fátæk og umkomulaus
stúlka, og ef til vill er enginn maður til
í heiminum, sem nokkurntíma fær að
vita, hvað hún hefur gert, og hvers
vegna hún hefur gert það.
En óskar? Hún hefur ekki hugsað sér
að segja óskari frá því. Hann elskaði
hana svo mikið, að hann kynni að reyna
að telja hana af fyrirætlan sinni. Hún
hafði hugsað sér að hverfa hljóðlega úr
sögunni, þegar sá tími kæmi, er hann
ætti að fara til ættlands síns aftur. En
hún getur ekki sætt sig við þá hugsun
nú, — ekki eftir að hún sá áform sitt í
nýju ljósi. óskar skal fá að vita allt.
Stundirnar líða. Hún er viss um, að
Óskar muni koma í dag — alveg viss.
Meðan hún bíður hans, drekkur hún
marga tebolla og gleymir því gersam-
lega, að hún hefur ekkert borðað síðan í
gær. Loks kemur hann. Það er síðla
kvölds eins og venjulega, og hún er svo
máttfarin af geðshræringu og matar-
leysi, að hún getur naumast farið til
dyranna að opna fyrir honum.
»Má ég koma inn?«
»Já, komdu inn fyrir«.
Hann gengur inn í húsið, en það hef-
ur hann ekki gert síðan kvöldið, sem
faðir hennar fékk heilablóðfallið. Hann
sest við hlið hennar framan við arininn.
Andlit hans er hrímfölt, varirnar titra
og röddin er hás.
»Hvað er að þér, óskar?«
»Ekkert. Vertu bara eklci hrædd. Ég
kem til þess að segja þér nokkuð«.
»Hvað er það?«
»Ég hef fengið brottfararskipun mína.
Ég á að fara snemma á morgun«.
»Snemma á morgun?«
»Já, með síðasta hópnum. Síðustu liðs-
foringjarnir og varðmennirnir fara líka,
svo að frá morgundeginum verða fanga-
herbúðirnar tómar«.
Hjartað í Monu berst um, og hún
reynir að stilla hamfarir þess með óvið-
komandi spurningu.
»Hvað segja mennirnir?«
Hann hlær beizkjulega, og eins og
straumfall ryðjast orðin fram af vörum
hans:
»Mennirnir? 0, — þeir segjast koma
hingað. bráðlega aftur. Þeir vilja helzt
vera í Englandi, og ef þeir verða sendir
heim til síns eigin þrautpínda lands, þar
sem hungur og neyð bíður þeirra, munu
þeir einhverntíma snúa hingað aftur
með hjörtun full af hatri«.
»Það á að skiljast svo, sem vænta megi
annars ófriðar?«
»Já, þannig á að skilja það, og þegar
sá dagur rennur upp, — guð hjálpi heim-
inum og öllum sem í honum lifa á þeim
tímum!«
Mona hugsar í þessu æsta sálará-
standi, að henni sé þetta betur kunnugt,
en hún getur ekki talað um það. Það
lítur líka út fyrir, að óskar eigi eitthvað
ósagt, því að hann heldur áfram að tala.
»Heimurinn átti góða möguleika, þeg-
ar ófriðnum linnti, Mona, en þá komu
þessir gömlu mannhundar með sínar
ráöstefnur og bjuggu til frið, sem var
verri en stríðið sjálft. Og kirkjan, —
líttu á kirkjuna, sem á að kerina, að eng-
inn friður geti verið þar, sem sverðið er
nakið, og sem nú stendur sem áhorfandí,
meðan heimurinn undirbýr tortíming
sína. Að hugsa sér slíka hræsni, slíkan
andlegan skækjulifnað! Því brenna þeir
ekki ölturu sín, loka dyrum sínum og
gerast heiðarlegir? — -—- En það var nú
alls ekki þetta sem ég kom til að segja
þér«.
»Hvað var það, óskar?«
Hann hikar eitt andartak, én segir síð-
an og ber ört á:
»Ég vil ógjarna hræða þig, Mona. Þú
rnátt alls ekki láta mig hræða þig. Ég
mundi aldrei fyrirgefa sjálfum mér, ef