Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 17

MONA
159
Mona spyr viðstadda konu, hvað um
sé að vera.
»ó, það er hún Liza Kinnish, þessi
með þýzka króann, og bróðir hennar,
»sem er nýkominn heim úr stríðinu. Hann
er að reka hana út, sem sízt er að
furða«.
f sama bili kemur hópur ölvaðra
manna út úr knæpunni, en þeir gera
enga tilraun til þátttöku í því, sem
þarna er að gerast. Rétt á eftir kemur
berhöfðaður hermaður með flakandi ein-
kennisfrakka út úr húsinu, einnig all-
mikið ölvaður, og dregur á eftir sér
unga stúlku með barn á handleggnum og
hárið flakandi niður um bakið-
»Farðu út, — farðu út með þitt bann-
setta þýzka afkvæmi!«
Maðurinn kastar ungu stúlkunni frá
sér út á götuna, gengur síðan inn aftur
og skellir hurðinni í lás.
»Opnaðu! Lofaðu mér að komast inn!«
hrópar hún og lemur án afláts á hurðina
með lausu hendinni.
Hurðinni er lokið upp og hermaður-
Inn stendur í dyrunum.
»Heyrðu mig, pútan þín! Ég kæri mig
ekkert um, að félagar mínir hæðist að
mér, þegar þeir koma heim á mánudag-
inn. Reyndu svo að komast af stað og
það strax, annars...«
»Hvers vegna komst þú heim?« hróp-
ar unga stúlkan. »Skrímslið þitt! óþokk-
inn. Reyndu svo að komast af stað og
það strax, annars.....«
Er hermaðurinn heyrir þessi orð,
froðufellir hann og lyftir krepptum
hnefa upp að andliti stúlkunnar, en
Mona brýzt gegnum kvennaþröngina,
kastar bögglinum, lyftir hendinni og
gefur manninum svo vel úti látinn löðr-
ung, að hann veltur um koll.
Meðan hann engist sundur og saman
af högginu fyrir fótum þeirra, snýr
Mona sér að svallbræðrum hans, sem
hafa egnt hann og æst.
»Og þið«, hrópar hún. »Hvað eruð þið?
Eruð þið menn, hugblauðu dónar? Mæð-
ur ykkar voru konur, og þær mundu
hafa blygðast sín fyrir ykkur!«
Hermaðurinn hefur nú brölt á fætur
og reynir að hlæja, þótt blóðið vætli úr
munni hans.
»Ha, ha! Nú, þarna er ein af sama
sauðahúsi? Já, þakka þér fyrir, ég hef
nú heyrt ýmislegt um þig, kvensniftin
þín! Hérna á árunum þóttist þú vera
einhver ósköp, en núna, þegar presturinn
giftir þig, verðið þið þrjú við altarið
eins og þar stendur, ha, ha, ha!«
Maðurinn hlær, og sumar stúlkurnar
fai’a að flissa. Mona stendur kyrr eitt
augnablik, eins og væi'i hún orðin að
steini. Síðan teitur hún bóggulinn upp,
treðst í gegnum þyrpinguna og flýtir sér
burtu.
Svo að þetta er sú skoðun, sem fólkið
hefur á henni, eftir allt það sálai'stríð,
sem hún hefur orðið að þola. ó, guð minn
góður!
Hún hefur sofið illa upp á síðkastið,,
en þessa nótt sefur hún sama og ekkert.
Þegar grá morgunskíman læðist inn til
hennar, finnst henni skyixdilega, að
Robbie sé í stofumxi hjá henni. Hann er
í liðsforingjabúningi sínum, eins og hún
hefur oftast séð hann í síixum djöi’fu
draumum. Hún veit að hann er dáiixn, og
hugsar nú, að það sé andi hans, sem
kominn sé til að ámæla heixni.
»Moixa, ef einhver hefði sagt mér fyrir
þrérnur árum síðan, að eitthvað þessu
líkt hefði viljað til, mundi ég hafa drep-
ið hann, já, það veit guð, að ég hefði
gert«.
Mona reynir að tala, en getur það
ekki.
»Robb.....«
»Guð minn góðui’, hvað ég var hreyk-