Ný dagsbrún - 01.01.1904, Qupperneq 37

TILGANGUR HINS tfNÍTARISKA K\TíKJUFJELAGS. 31
kenningiu á sfnam tfma, dau&ireða lifandi. Hinirr sem
Cru þckktir að þvf, að skoðanir þeirra sje orðnar reikandi,
cru sffelldleg'a tortryggðir af flokksmímnurn sfrrum, og oft
og tfðum meir eða mirrna fyriilitnir aföðiarm fit f frá. Þcirn
eru að sönnu oft virtar tii vorlamnar þær kringumstæður,
sem gjöra pað að verkurn, að þreki þeirra virðist vera of-
boðið f þvf, að kasta kuflinurn af sjer. Sumir hafa það
samt af á endanum, en aðrir komast svo að segja að eins
fir annari erminni, og sitja svo eftir það svo og svo Iengi
flœktir I sfrlu eigin fati, og enginn kann að segja hvort
þeir losna úr flœkjunni rrokkurntfma, Upp á allt þctta
virðast verá til augljós dœmi f vom íslenzka þjóðlffi.
Maðurinn, sem leitast við að íitrýma mótsögnunum
jafnött 0g þær rfsa, hann lætur til sfn lieyra, hvar sem
hann er, í orðum Þorsteins Erlingssonar : ,Jeg veit að
sitt bczta hver vinur mjer gaf og viijandi biekkti mig eng-
inn, en tii þess að skafa það allt samanaf erævin aðhclm-
íngi gengin'*. Sá maður sem þannig talar, hann kvartar
undan kennurunum, feðmnum, mæðrunum, prcstunum,
rithöfundunum. Saint er slíkur inaður nógu sannfrjáls-
lyndur til að minnast þess, að hugmyndirnar virtust hver
I samrtemi við aðra, og þar af Iciðandi skynsamlegar, fyrir
sjónum þeirra, sem kenndu honum ; en af því að hann
gat ekki sjcð að þær væru I samrœmi við það, scin honum
var síðar innrœtt sem áreiðanleg þekking, þá hœttu þcssar
skoðaftir að vcra skynsamlegar fyrir hans sjónum, og þvf
þurfti hann að skafa þær af, svo að aðrar inótsagnalausari
skoðanir gætu komist að í þeirra stað. Þannig miðar starf-
scini allra skynsemistrúarmanna að þvf, að útbola mót-
sögnUm, því að mótsagnirnar, sem l&tnar eru eiga sig f
hugarfari nokkurs einstaklings, jeta smámsaman út frá sjer
og verða að banameini fyrir trú hans, en hrœsni og láta-
læti koina í staðinn.