Ný dagsbrún - 01.01.1904, Qupperneq 43

TILGA'N’GUU IIINS ÚNiTARISKA KYRKJUFJELAGS. 37
iætistilfinningin þroskast. AFstaðan milli vorrar eigin
þjóðar og annara þjóða verður ljósari, og við það skerþist
stímatilfinning mannsins. Hann biygðast sfn fyrir gallana,
og fær ást íí kostunum. Hann þráir að vcrða sjálfur verk-
færi hins alstaðar nálæga guðs til að auka kostina setn
mcst, og bœgja göliunum sem lengst f burtu, og þcgar sú
þrá er fyrir alvöru vöknuð, göfgast einstaklingssálin sm&m-
saman af sinni eigin starfsemi, og lyftist af þvf stigi, scm
hfm licfir staðið á til neðra stigs, sem gjörir hana cnn þá
hœfari til að stfga citt framfarasporið af öðru.
Sá scm slfka braut gengur, sjer ailtaf annað cnnþá æðra
mark fram undan, þcgar einu marki er náð, og hann getur
einskis bctra tískað en þess, að liafa eilfft tækifæri til að lyfta
sálargöfgi sjálfs sín og annara á æðra og æðra stig. Þctta cr
maðurinn, hjá hvaða þjtíð scm hann er, sem biður himna-
föðurinn þeirrar bœnar, að framtíðin bcri þá gæfu f skauti
sfnu fyrir sína þjtíð, fyrir aliar þjtíðir, að hvcrt hundraðið,
hvcrt þúsliundraðið , ,verði dafnandi þjóðlíf mcð þverrandi
tár, sem þroskast á guðsrfkis braut“.
Þannig lagaður afrakstur kemur af skynsamiegum,
lifandi og göfgandi trúarhugmyndum, og vjcr cigum að
vekja þær og við halda þeim. Þann tilgang má enginn
únftariskur maður láta gleymast
* * -x-
*
Fyrst er að plœgja svo er að sá, sögðum vjer f byrj-
uninni. Að efla trúarbragðafrelsi, það er að plœgja ; en
sjc ekkert ræktað þar á eftir, á maður á hœttu, að illgresi
spretti aftur engu síður cn betri gróður. Að vekja skyn-
samlegar og göfgandi hugmyndir, það er að rækta.
Það cru fleiri cn sjera Magnús ]. Skaftason og hans
fylgjcndur, scm finna að það er ekki tii mikils að kippasjer
upp við það, þótt manni sje brígsiað um, að maður , ,rífi
niður“ og gjöri ekki annað en valda ófriði og spilla sálar-