Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 20

108
VITASTÍGURINN
N. Kv.
herbergi niðri. Önnur stofan var aðeins not-
uð til prýði. Hún var þeirra „allra-helg-
asta,“ sem aðeins var opnað við hátíðleg
tækifæri. Stórt rauðaviðarborð á ljónsfót-
um stóð á miðju gólfi. Upjji yfir því lrékk
stór látúnslampi, og var svo lágt undir loft,
að hann náði allt að því niður á borðið.
Hjá borðinu stóðu tveir stórir og viðamikl-
ir hægindastólar úr rauðaviði. Þetta voru
minjar frá afa gamla admírál. í einu stofu-
horninu stóð grannvaxinn nýtízku legu-
bekkur, fóðraður rauðu flosi; það var alveg
eins og hann roðnaði af feimni yfir því að
vera kominn í svona forngöfugan félags-
skap. Á veggnum hékk gömul mynd af
admírál Adam Weidemann Stolz með und-
irskrift á þessa leið:
Á þiljum ,,Desíderíu“ var
ei djarfari neinn en hann.
Af sægörpum öllum seggur bar,
sídjarfur Noregs-mann.
En uppi yfir eldiviðarkassanum hjá ofn-
inum hékk ljósmynd af ,,E/S Sigurði kon-
ungi, skipstjóri B. Önundarson.“ Var mynd
þessi í haglega skorinni umgerð, og hafði
Fía fengið hana að gjöf frá vélstjóranum á
„Sigurði konungi," þegar „hún hætti sigl-
ingum.“ Fía tók rykþurrkuna og fór að fága
görnlu húsgögnin. Er hún hafði lokið því,
sótti hún hvítan dúk og lagði á borðið.
Ósjálfrátt datt henni í hug, að nú ætti hún
að búa til gott kaffi og bera það fallega
fram, þegar Adam kæmi aftur. Auminginn!
Það gat svo vel verið, að Iiann gæti ekkert
að þessu gert, og svo var það líka í fyrsta
sinn, öll þessi ár, að hann hafði verið svona
lengi að heiman.
Nú kom allt í einu skriður á Fíu. Hún
setti upp kaffiketilinn og tók út úr skápn-
um gömlu „kommandör-bollana." Þeir voru
úr postulíni, með bláum rósum brenndum
inn í leirinn. Adam hafði mesta dálæti á
bollum þessum, því að þá hafði faðir hans
keypt í Austur-Indlöndum, jregar hann var
í þjónustu sjóliers Erakka. — Þegar Fía ætl-
aði að setja kökurnar á borðið, var blikk-
kassinn galtómur. Auðvitað var þegar hafin
yfirheyrzla, og varð Roosevelt litli að játa á
sig sökina. Líkurnar urðu þegar of sterkar.
Fía danglaði ofurlítið í endann á honum
með höggspæni, og hann öskraði ofurlítið
til málamynda. Þar með var réttlætinu full-
nægt, og Fía fór síðan að baka vöfflur:
„Veslings pabbi er auðvitað svangur, jregar
hann kemur heim aftur.“ Það voru orðin al-
gerð veðrabrigði í huga hennar. Hún var
nú ekki ísköld framar, heldur jrýð og heit
eins og vöfflurnar, sem hún var að baka.
Henni leiddist, þegar Adam var ekki við.
Hún f-yrirgaf honum og afsakaði á alla vegu.
Bara að hann hefði nú ekki orðið veikur?
Henni datt sem snöggvast í hug að þrífa
sjalið sitt og hlaupa ofan í bæ; en í sama
vetfangi heyrði hún gleðilæti í krökkunum
fyrir utan.
Loksins kom hann! Hann hafði lyft af-
brotamanninum Roosevelt upp á herðar
sér og skein á góðlegt andlit Adams milli
fóta drengsins. Adam hafði mesta dálæti á
litla þorparanum, sem fékk meira að segja
að toga í skeggið á honum. Benedikta hélt
i höndina á pabba sínum, og Franz Jósep,
Oskar annar og Alfons héngu í frakkalöf-
unum.
Þegar Adam kom inn í stofuna og sá alla
framreiðsluna á borðinu, tók hann utan um
Fíu og kyssti hana.
„Þú ert sannarleg perla, Fía! Og heitar
vöfflur líka. Já, við auðkýfingarnir eigum
gott.“
Fía reyndi af öllum mætti að bæla niður
forvitni sína. Hún sagði ekki neitt, en
brosti aðeins og ýtti undir hann með að
drekka meira kaffi og borða fleiri vöfflur.
Krakkarnir sátu umhverfis borðið og skildu
ekki neitt í neinu, þau gláptu bara á for-
eldra sína, sem brostu hvort framan í ann-
að. Hvernig stóð á þessu óvenjulega borð-
haldi? Það gátu þau með engu móti skilið.