Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 61

N. Kv.
DULRÆNAR SÖGUR
141
Loftur Guðmundsson.
Gufubáturinn „Princess", eign Wm
Robinson’s fiskifélagsins í Selkirk Man.,
sökk um nótt í ofviðri á Winnipegvatni um
miðjan september 1906. Slysið vildi til milli
Stóru-Georgeseyjar (Big Georges Island) og
Svampeyjar (Swampy Island). Báturinn var
í milliferðum að flytja fisk og vörur; sömu-
leiðis tók hann líka farþega. Þar drukknaði
talsvert af fólki, þar á meðal skipstjórinn og
tvær stúlkur, er unnu á bátnum (ensk og ís-
lenzk), — en það sem komst í þá tvo björg-
unarbáta, er til voru á bátnum, bjargaðist
að landi vestanvert við norðurhornið á
Svampeyju. — Mér var sagt af rnanni, sem
var með „Princess“ í þessari síðustu ferð
hennar, að hún mundi hafa verið tæplega
komin hálfa leið á milli eyjanna Georges og
Svampey, er hún sökk, en vegalengdin á
milli þeirra er talin 40 enskar mílur milli
vitanna á eyjunum. Lætur sú frásögn þess
manns mjög nærri þeim stað, þá er ég dró
járnstiga upp í hvítfiskaneti sumarið 1916.
— Þann dag var gott sýni og sást þá aðeins
til Stóru-Georgeseyjar; er hún há vestan til,
og einmitt sá hluti hennar sást. Ég vann þá
við hvítfiskaveiði frá áðurnefndri eyju.
Farið var með stigann á land, og sögðu þeir,
sem til þekktu ,að sá stigi hefði verið í fram-
stafni á „Princess“ við uppgöngu þar frá
neðra til efra þilfars. Var hann svo tekinn
inn til Selkirk.
Meðal þeirra, er drukknuðu áðursagða
nótt, var íslendingur nokkur, Loftur Guð-
mundsson að nafni. Hann kom á bátinn
við Poplar Point; þar var hvítfiskastöð, og
„Princess" kom þar að taka fisk. Loftur ætl-
aði úr þessari ferð alfarinn til íslands. Ekki
var hann búinn að vera í Canada nema fá-
ein ár, en var samt búinn að draga saman
talsverða peninga, eftir því að dæma, sem
sent var ættingjum hans á íslandi. — Hann
var stakur reglumaður. Ég kynntist honum
eitt sumar á vatninu og sú kynning er mér
hugnæm.
Tæpum tveimur árum eftir drukknun
hans, fundu Indíánar lík hans á austur-
strönd Winnipegvatns, suðaustur frá Stóru-
Georgeseyju; þar var það sandorpið í fjör-
unni, nema fætur stóðu upp úr. Fluttu þeir
líkið til Georgeseyjar, en fremur varð lítil
framkvæmd, að koma því til Selkirk til
greftrunar, þó að hann ætti vel fyrir útför
sinni, en um það vil ég ekki skrifa. — En
seint og síðar meir var líkið jarðað skammt
frá húsum fiskiúthaldsins í Stóru-Georges-
eyjunni, af enskum presti frá Poplar River
við Wininpegvatn. Þar var líkið jarðað; þó
að tæplega sé hægt að kalla gröft þann því
nafni; jarðvegur er þar mjög lítill. Þetta er
við Gömlu-höfn, sem nú er kölluð, því að
nokkrum árum síðar var gjörð önnur höfn
á eyjunni, um hálfri mílu austar. Þar eru
fiskifélögin nú„ tvö ef ekki þrjú að tölu.
Stundum hefir kista Lofts verið ber að
ofan, en mun þó oftast nær hafa verið hulin
aftur. Það síðasta er ég veit til, að hún hafi
hulin verið, var sumarið 1927, þá er for-
maður minn, Eggert sál. Sigurðsson frá Sel-
kirk, og ég, létum sand og þann lítilfjörlega
jarðveg, er þar var, að kistunni og hlóðum
upp leiðismynd, þó að af vanefnum væri
gert. — Loftur sál. Guðmundsson er sá eini
íslendingur, er mér vitanlega hvílir norður
í Winnipegvatni.
Ekki er því að neita, að vitrazt hefir Loft-
ur einstöku mönnum, sem verið hafa á eyj-
unni, meðan fiskveiðar hafa staðið yfir. í
tvö skipti hefir hann gefið mönnum aðvar-
anir um, að vont veður væri rétt að skella
á og birzt þeim í draumi. í fyrra skiptið gaf
hann aðvörun Hirti skipstjóra Sigvaldasyni,
er stjórnaði fiskigufubát þar, en í síðara
skiptið seglbátsformanni, Davíð Jónssyni.
Ég hefi munnlega frásögn þeirra beggja
um það. — Ennfremur hefir Stefán skip-
stjóri Jóhannsson, sagt mér frá því, er hann
í vondu veðri og einn á ferð varð að vera