Nýjar kvöldvökur - 01.07.1943, Blaðsíða 11

N. Kv.
VITASTÍGURINN
103
hafa erft frá afa sínum, sútaranum; en til
allrar hamingju rýkur fljótt úr þeim aftur.“
„Hö, hö, við verðum alltaf jafngóðir vin-
ir aftur eftir á, Abla.“
„Já, auðvitað, — þið eruð nú samt ágætis
strákar," sagði hún og tók eplakörfuna með
sér upp að húsinu. Hinir tveir fóru á eftir
henni. Abla var ofurlítið lotin í herðum, og
andlitið var hrukkótt á alla vegu; en augu
hennar voru furðulega björt og skær og
hvöss. Hún hafði séð sitt af hverju, sem
fram hafði farið á Bjarkasetri öll árin, sem
hún hafði dvalið þar; en hún var þögul um
allt það, sem Bramer-ættina snerti. Hún
taldi sig nærri því til fjölskyldunnar.
„Jæja, hvernig fór þetta á Bjarkasetri?"
spurði Gottlieb, þegar þeir voru komnir
inn í stofuna.
„Sfinx!“ svaraði Adam.
„Ég held nú samt, að þú myndir ráða þá
gátu sæmilega fljótt, ef þið hittust dálitið
oftar, hö, hö.“
Adam -sagði nú frá heimsókn sinni, og
einnig frá slysi drengsins litla.
„Jú, jú, þetta stendur allt heima, Adam.
Hjarta hennar er eins og demantinn hans
Búvíks glerskurðarmanns: hann er svo
harður, að rúðuglerið brestur, ef það sér
aðeins til hans álengdar. Hö-hö-hö!“
„O, hún hefir sennilega sína sárnæmu
bletti eins og við hin,“ sagði Adam.
„Já, þegar hún fær giktarköst, þá er hún
sennilega sárnæm á rifjunum, en nokkurn
annan sársauka held ég ekki að hún þekki,
hö-hö!“
,,Já, það eru margar skringilegar útgáfur
meðal mannanna barna, Gottlieb, en við
verðum að afsaka þá, sem þannig eru
gerðir.“
„Nei, fjandakornið sem ég afsaka þá, sem
gráta yfir dauðum kanarífugli, en bregður
ekki vitund, þótt þeir sjái nágranna sinn
hálsbrjóta sig —!“
„Það er undarlegt, að þú sem venjulega
ert rólyndið sjálft og stillingin, ýfir þig óð-
ara og kreppir hnefana, þegar frú Bramer
er nefnd. Þú verður að muna, að hún lifir
vissulega ekki fullu lífi, vesalingurinn."
„Nei, það gerir hún sannarlega ekki. í
heimanmund fékk hún talsverðan slatta af
háæruverðu'gum kristindómi, og eimar
sennilega eitthvað eftir af honum ennþá,
svo að hún hefir sín aðköst og freistingar
við að stríða. Hún er nógu gáfuð til þess að
gera sér ijóst, að það verður ekki auðvelt að
,,fúska“, þegar Sankti Pétur gamli fer að yf-
irheyra liana einhvern tíma seinna, hö-hö-
hö!“
„Nú finnst mér þú vera of strangur,
Gottlieb .Sérhver manneskja hefir þó að
minnsta kosti einhverja þá eiginleika, sem
valda því, að við fyrirgefum þeim.“
„Hm — fyrirgefum — jæja, en að gleyma,
nei, það get ég ekki.“
„Maður verður að kenna í brjósti um
þess háttar fólk, því að Jrað er óhamingju-
samt og friðarvana."
„Já, einmitt, friðarvana — já — hún er
svo friðarvana, sem nokkur getur verið
það!“
„Kannske hún vildi skipta við okkur úti
í Straumey?“ sagði Adam brosandi.
„Bíddu bara, Adam, bíddu bara, unz þar
að kemur, þá getur vel skeð einhvern dag-
inn, eða þá eitthvert kvöldið i rökkrinu, að
Jrú sjáir hana koma másandi upp Vitastíg-
inn.------Síðan mun hún nema staðar við
eldhúsdyrnar. Svo ber hún gætilega að dyr-
um og spyr, hvort hún megi koma upp í
turninn til ykkar.“
„Við höfum ennþá ekki neitað neinum
aðgöngu, Jrótt oft hafi verið helzt til
þröngt,“ sagði Adam hæglátlega. —
Rétt á eftir kom Kröger læknir inn í
stofuna og truflaði samræður þeirra. Hann
var vinur Gottliebs og skólabróðir úr
menntaskólanum. Hann sveiflaði aðeins
hendi í kveðjuskyni, stuttur í spuna, eins
og hans var vandi, en þeir voru svo vanir
sérkenjum hans, að þeir gáfu þeim engan